Interview met Esther

by

Wie ben je en waarom?

Ik ben Esther Donkers, geboren in 1972 op de dag dat Nixon werd verkozen als president. Dat zegt gelukkig niets over mijn levensloop, maar staat wel vermeld in mijn babyboek, naast het obligate plukje ingeplakt babyhaar en het ziekenhuisarmbandje (nog van kraaltjes in plaats van zielloos plastic).

Ik heb je leren kennen als schrijfster en verpleegkundige, tegenwoordig werk je in het onderwijs. Wanneer en waarom heb je deze overstap gemaakt en hoe bevalt het? Was het iets wat je altijd al wilde, of is het iets waarvan je gedurende je leven ontdekt hebt dat het iets is dat je graag wilde gaan doen?

Het is iets wat organisch is ontstaan. Toen ik ergens werkte als onderwijsontwikkelaar, viel er een leraar verpleegkunde uit. Vanwege de hoge nood vroeg men mij in te vallen. Ik ben gebleven en heb de klas een jaar lang les gegeven en heb ze bezocht op hun stage. Dat beviel heel goed. Omdat je in Nederland niet meer voor de klas mag staan zonder bevoegdheid, besloot ik na veel wikken en wegen op mijn tweeënveertigste weer te gaan studeren. Ik bleek de enige niet en kwam in een groep van veertig 40- en 50-plussers terecht.

Net als ik ben je op oudere leeftijd weer gaan studeren. Hoe ben je tot die beslissing gekomen? Hoe werd er in je omgeving op gereageerd en wat vond je daarvan? Hoe heb je de opleiding ervaren? Was het wat je ervan verwacht had?

Ik heb zelf lang getwijfeld, vanwege mijn leeftijd, de kosten, de tijd die het me zou kosten. Ook kreeg ik bij het eerste HBO-opleiding waar ik ging informeren bijna geen vrijstellingen. De doorslag gaf dat ik die bij de NHL hogeschool wel kreeg. Mijn omgeving was heel positief, mijn gezin steunt me enorm. Het scheelt dat wij alle taken verdelen en dat mijn wederhelft het geen enkel probleem vindt om soms alleen op te draaien voor huishouden, gezin en boodschappen. Ook kookt hij bijna altijd en op drukke dagen zelfs vooruit.

 

De studie blijkt niet ingewikkeld, maar vooral heel tijdrovend. Ik wil niet zielig doen, maar dit gecombineerd met het onderwijs, wat ook veel thuiswerk met zich meebrengt, soupeert al 2,5 jaar elk weekend op. Daarnaast heb ik in eerste instantie een baan aangenomen in de buurt, omdat in de Randstad werken en studeren in Leeuwarden niet te doen was. Hierdoor en door de studiekosten gingen we in één klap 700 euro netto achteruit in inkomen. Toen ik daarna een baan kreeg in het onderwijs knapte dat niet erg op: het betaalt niet best.

Al met al zijn er dus best grote offers gebracht en vraag ik mijn 18-jarige zelf af en toe bestraffend waarom ik toen niet meteen ben gaan studeren, of mijn studies niet heb afgemaakt (later in het leven werd ik pas verpleegkundige, journalist en schrijver).
Lesgeven is erg leuk, maar ook ontzettend zwaar. De doelgroep zelf (pubers, mbo) is pittig en op het MBO zijn heel veel randvoorwaarden niet in orde. Net als in de zorg moet je ’t hebben van de gouden momenten: iemand echt iets leren, een gezellige les, contact met de leerling.

Op je Instagram komt regelmatig het sloeproeien voorbij. Hoe heb je deze sport ontdekt en wat is het wat je er zo in aantrekt? Wat voor functie heeft het sloeproeien in je leven/wat heeft het je gebracht?

Een vriendin van mij doet dit al 20 jaar en zei al eens dat het echt iets voor mij zou zijn. Ik heb vanaf mijn 16e af en aan in gladde boten (met twee riemen) geroeid. Tot ik een keer ging scullen (met een riem, excuus voor alle roeijargon). Dat vond ik zo leuk dat ik op zoek ben gegaan naar een sloeproeivereniging en daar, in Hattem, roei ik nu voor het 3e seizoen. Het betekent heel veel voor mij. Ik heb door deze sport geleerd dat mijn lijf (1.90m) niet lomp is, maar sterk; de blik op mijn lichaam is hierdoor heel erg veranderd. Het buiten en op het water zijn, de grote lichamelijke inspanning zorgen ervoor dat mijn hoofd leeg wordt en ik vrijheid ervaar in lijf en geest.

Wat zou je nog graag willen bereiken in je leven?

Dat mijn zoon een volwassene wordt die zijn leven kan leiden zoals hij wil. Dat ik nog eens les mag geven in een minder gefortuneerd land. Dat de twee manuscripten die ik heb liggen af komen en wellicht ooit gepubliceerd worden, al heb ik daar een hard hoofd in. Een opleiding toneelschrijven volgen. De wereld in en samen met onze zoon mooie en wellicht nuttige reizen maken.

(Foto credit: Esther Donkers)

Links:

Instagram

***

Volgende week is het weer tijd voor een verslag van een buitenshuizige activiteit! Tot woensdag!

0