Deze maand – maart

by

Het was een diverse en drukke maand, met als absoluut hoogtepunt de twee concerten van Too Many Zooz in respectievelijk de Melkweg (Amsterdam) en Bird (Rotterdam). En omdat ik blijkbaar toch geen Fimble maar een Teletubbie ben, ga ik volgende maand in Ekko nog een keer, nog een keer. Er zijn nog kaartjes.

Zoals u op mijn Goodreads kunt zien las ik deze maand slechts één boek, maar het was dan ook meteen een goeie: Nadia de Vries’ debuutbundel Dark Hour. Een interview met haar leest u hier.

Gelezen – Online

Een interview met Jaime Nyx. Ja, dezelfde Jaime Nyx waar ik deze maand ook een interview mee had. Jaime steekt zoveel tijd, energie en enthousiasme in haar werk dat ze minstens twee interviews per maand verdient!

Deze site van de vogelbescherming, omdat ik erachter kwam dat ik geen barst over vogels wist. Niet dat ik nu perfect een appelvink van een gewone vink kan onderscheiden, maar ik kom in ieder geval iets verder dan “sijs”, “drijfsijs” en “zo’n zwarte vogel”.

Een interview met Lena Salmi, een 64-jarige Finse skateboardster. Echt #goals

Herrie in de Amsterdamse binnenstad. Ik dacht wel een idee te hebben hoe erg het was, maar dit is werkelijk onleefbaar.

When Dutch ‘directness’ hurts. Artikel over hoe Nederlandse “grapjes” niet grappig zijn voor de buitenlandse studenten die er het doelwit van zijn, en hoe ze als humorloze zeikerds weggezet worden als ze aangeven dit vervelend te vinden. Als iemand die haar hele jeugd discriminerende kutgrappen over haar afkomst heeft moeten slikken en zodra ze boos werd te horen kreeg dat het “maar een grapje” was en dat ze het “niet zo bedoelden” en dat ik “niet zo moest overdrijven”, ben ik blij dat er eindelijk mensen zijn die hier iets van durven te zeggen. Nu nog hopen dat er wat gaat veranderen.

Why Reverse Racism Isn’t A Thing. Een artikel dat uitstekend uitlegt waarom “reverse racism” flauwekul is.

‘I wouldn’t want this for anybody’s daughter’: will #MeToo kill off the rock’n’roll groupie? Genuanceerd artikel over (heel jonge) groupies, rocksterren en het feit dat we niet langer het knagende “dit is niet ok” gevoel kunnen negeren.

8 gouden tips: zo schrijf je een kinderboek. Een vrolijke afsluiter van deze reeks artikelen. Tips zijn ook prima toe te passen op schrijverij voor volwassenen trouwens.

Geluisterd – Muziek

Grace Kelly (ja, haar echte naam) kan niet alleen fantastisch saxofoon spelen, maar ook fenomenaal zingen. Zij zamelt momenteel geld in om een nieuw album te maken en plaatste een uur lange studiosessie mét gasten op Facebook: klik!

Superfruit visual album. Voor elke track van hun Future Friends album maakten ze – Beyoncé style – een video. Al een poosje uit, maar nog niet eerder hier gelinkt.

Pentatonix – Attention. Hoewel ze altijd fantastisch zingen, moet ik bij modern a capella altijd alleen maar aan Ylvis denken. Maar bij dit nummer denk ik alleen maar “Yesss!”

Francis and the Lights was op Jimmy Fallon en kickte daar dusdanig ass dat ik er emotioneel van werd.

Geluisterd – Podcasts

DIPSAUS is, volgens hun website, dé tweewekelijkse podcast door en voor vrouwen van kleur en iedereen die geïnteresseerd is in een ander geluid.

A Therapist Walks Into a Bar is volgens hun website “a podcast in a narrative, conversational style that speaks to how messy, lonely, terrifying, and beautiful being human can be”.

VPRO Cinema Podcast, gepresenteerd door Jasper Tonnon en Stephanie Louwrier die elke week een nieuwe gast ontvangen, is een goed gesprek over films, makers en genres.

Gezien – Films en documentaires

Verloop van jaren – dichter bij Remco Campert. Begin deze maand besloot Remco Campert op 88-jarige leeftijd te stoppen met schrijven, daarom keek ik nogmaals deze documentaire.

Gezien – TV en Youtube

Vet Gezellig in therapie! Alwin en Saske van YouTubekanaal Vet Gezellig maken vlogs en reportages met een thema, deze maand was dat psychische klachten. Samen onderzochten ze of er nog steeds een taboe heerst op psychische klachten en waarom dan, door middel van zelfreflectie en interviews met zowel professionals als mensen die psychische klachten hebben. Een uitstekend gemonteerde, eerlijke en respectvolle serie, die psychische klachten serieus neemt, laat zien dat er meer mensen zijn die er last van hebben en dat er ook iets aan te doen is. Bovendien is het interview met Anne over anorexia zo’n beetje de eerste keer dat ik in “de media” een goede uitleg zie over wat een eetstoornis nou eigenlijk inhoudt, zonder sensationele toon, letterlijke camerafocus op het lichaam en vragen over “dunne fotomodellen”. Een verademing.

A New View of the Moon. Alex Gorosh nam zijn telescoop mee de straat op in Los Angeles zodat mensen een over-bekend object van zeer dichtbij konden bekijken.

Diverse leutigheden

Bent u iemand die soms moeite heeft om tijd/ruimte/energie vrij te maken om kunst te maken omdat u twijfelt aan uw kunstenaarsschap? Hallie Bateman heeft er een oplossing voor: een gepersonaliseerde artistic license!

Broodlampen! Ook voor de glutenvrije types onder ons.

En tot slot: Lego Wonderwall. En de behind the scenes van Lego Wonderwall natuurlijk.

Volgende week woensdag uiteraard weer een post hier op Featured Mag! Tot dan!

0

Floaten bij Koan Float in Amsterdam

by

Een paar weken geleden op vrijdagavond laat, terwijl ik in mijn hoofd “Floating, floating, floating…” (denk “Rawhide”) zong, vocht ik me een weg door storm- en regenachtig Amsterdam richting Koan Float. Na het er jaren over gehad te hebben (“moet ik nog eens doen”), was het dan eindelijk tijd voor mijn eerste floating sessie.

Bij binnenkomst werd ik verwelkomd door de baliemedewerkster die me, nadat ik mijn jas en schoenen in de garderobe had opgeborgen, informeerde over het wat en het hoe. Het is de bedoeling dat je in je eentje, zonder badkleding in de cabine gaat liggen. Gelukkig voor de mensen die bloot-met-anderen vervelend vinden, staan de floatcabines elk in hun eigen afsluitbare kamer waar ook een douche aanwezig is.

Eenmaal in mijn kamer deed ik dus al mijn kleding uit, smeerde ik een paar kleine wondjes aan mijn vingers die ik als notoir nagelriemplukker weer bij elkaar geplukt had met vaseline in tegen het bijtende zout, deed ik mijn oordopjes in (dat raden ze aan) en stapte ik na een korte douche (verplicht!) de cabine in.

De cabine is 2 meter 10 lang, 1 meter 60 breed en 1 meter 55 hoog, dus ik (1 meter 68) had de ruimte. Daarnaast kun je er ook voor kiezen om de klep open te laten. Ik besloot de klep dicht te doen en de radio uit te zetten, maar het licht nog even aan te laten. Ook checkte ik waar de intercom en de noodknop zich bevonden, zowel om voorbereid te zijn als om er niet per ongeluk tegenaan te komen. Het water was warm en het voelde in eerste instantie vreemd: anders dan in een gewoon zwembad, hoefde ik geen enkele inspanning te verrichten om te blijven drijven.

Na even gedreven te hebben, begon ik mijn nek en schouders flink te voelen. Hier was ik al voor gewaarschuwd, en er is in de cabine een schuimrubberen drijfring die je als kussen kunt gebruiken. Waar ik ook voor gewaarschuwd was, was om geen zout water in mijn ogen te krijgen en dat ging bij het pakken van de ring uiteraard mis: ik veegde volautomatisch een pluk haar uit mijn gezicht en kreeg toen een druppel in mijn oog. Niet onoverkomelijk, maar wel dusdanig onprettig dat ik het iedereen afraad.

Weer drijvend deed ik mijn ogen dicht, en verwachtte een MRI laborant door de intercom die “We gaan beginnen! Adem in… en uit… hou vast… [10 seconden] en adem maar weer door” ging zeggen, maar nadat ik het licht uitdeed, had ik daar geen last meer van. En toen ging het snel: voor mijn gevoel waren er nog geen 5 minuten voorbij, toen ik daadwerkelijk een stem door de intercom hoorde die me vertelde dat het tijd was om uit de cabine te komen: ik vermoed zo dat ik op een gegeven moment in slaap gevallen ben.

Eenmaal weer voorzichtig uit de cabine geklommen nam ik weer een douche om het zout goed van me af te spoelen, en eenmaal weer aangekleed dronk ik nog een bekertje gefilterd water in de wachtruimte voordat ik, zo chill als mogelijk, weer door een nat en waaierig Amsterdam naar huis ging.

De tl;dr versie:

  • Uiterst vriendelijk personeel;
  • Volledige privacy, je moet wel bloot, maar niet met anderen;
  • De cabine is ruim(er dan een MRI apparaat);
  • Het moeiteloos drijven is even wennen;
  • Het water is echt echt heel heel zout en doet pijn als het in je ogen komt;
  • Smeer kleine wondjes dan ook in met vaseline (is daar aanwezig);
  • Eenmaal in de cabine was ik mijn tijdsbesef volkomen kwijt;
  • Dit was zeker voor herhaling vatbaar.

Uiteraard zijn vragen en/of eigen ervaringsverhalen met betrekking tot floaten van harte welkom in het commentvak!

Links:

Koan Float Amsterdam
Koan Float Technologies

Disclaimer: zoals op alle “En op pad!” posts is ook op deze post “zelf geboekt, zelf betaald, zelf enthousiast geworden, zelf geschreven”-van toepassing.

***

Volgende week woensdag is het alweer tijd voor de maandelijkse update. Tot dan!

1

Interview met Jaime Nyx

by

 * Wie ben je en waarom?

Hoi! Ik ben Jaime Nyx, een enthousiaste zine reviewer in Australië. Ik bak, ik schrijf boeken en ontplooi diverse zine-gerelateerde activiteiten. Andere mensen vind ik tegelijkertijd fascinerend en doodeng. Ik woon met mijn twee malle honden, een kat die denkt dat hij een hond is en Wanderer, mijn partner. Waarom ik ben, daar ben ik nog niet helemaal uit.

* Schrijven en zines zijn een groot deel van je leven. Wanneer en hoe ben je begonnen met schrijven? Wanneer en hoe hoorde je voor het eerst over zines?

Het is een van de kleine irritaties in mijn leven dat ik werkelijk geen idee meer heb wanneer en hoe ik voor het eerst over zines hoorde. Wat ik wel weet, is dat ik al vrij snel besloot dat ik deel wilde uitmaken van de zine community en begonnen ben met zelf zines maken.

Ik vond het best spannend om mijn persoonlijkheid en mijn leven zo open te delen met anderen in mijn zines, mijn eerste zineserie was dan ook Dear Anonymous, een verzameling van ingezonden anonieme brieven. Daarnaast schreef ik een mini-zine ter ere van Wanderer’s liefde voor Guiness bier. Dat was het begin van mijn liefdesverhouding met zines.

* Je maakt niet alleen zines, je heb ook een website waarop je zines recenseert en bent recent begonnen met een zine podcast. Waarom houd je zoveel van zines?

Dat is een goede vraag. Het is moeilijk om een specifiek ding te benoemen – eigenlijk vind ik het gewoon moeilijk te beschrijven. Niemand dwingt je om een zine te maken. Toch zijn er duizenden mensen die pen en papier pakken om iets te creëren en dat vervolgens met anderen te delen. Mensen delen dingen en communiceren met elkaar, niet gehinderd door leeftijd of opleidingsniveau. Ook is er niemand die bepaalt of wat jij schrijft de moeite waard is. Ik vind dat bijzonder waardevol.

* Je schrijft ook boeken. Verschilt je manier van plannen/schrijven/redigeren als je boeken schrijf van je werkwijze tijdens het zine maken, of werk je altijd op dezelfde manier?

Mijn aanpak is vrijwel gelijk: ik begin met een stapel post its en kladpapier, waarop ik uitwerk waar ik ongeveer over wil gaan schrijven. Ook redigeer ik zowel mijn boeken als mijn zines altijd op papier, omdat ik makkelijker fouten opmerk op papier dan op een beeldscherm.

Als ik fictie schrijf gebruik ik aanzienlijk meer post its en kladpapier, wat inherent is aan het proces. Als ik zines schrijf, heb ik een vrij duidelijk idee van het eindresultaat gaat worden en hoe ik daar naartoe ga werken. Met romans is dat toch lastiger omdat ik dan verschillende verhaallijnen, karakters en dergelijke met elkaar in evenwicht moet houden.

Boeken schrijven levert me veel meer stress op dan het schrijven van zines. Ik heb veel meer last van onzekerheid en blokkades tijdens het schrijven van fictie dan tijdens het schrijven over mijn persoonlijk leven, wat ik een beetje vreemd en ook wel verdrietig vind.

* Wat wil je bereiken? Wat heb je al bereikt?

Ik denk dat ik al een goede start heb gemaakt door mensen te stimuleren en inspireren om zines te maken: zowel beginners als mensen die al een poosje zines maken, of die na een poosje afwezig te zijn geweest weer opnieuw met zines maken beginnen. Mijn website Sea Green Zines (en de bijbehorende Instagram en podcast/videocast) is ondertussen meer dan een persoonlijke website en blog geworden. Het is een plek waar mensen andere zines kunnen ontdekken, tips kunnen vinden en die uiteindelijk een vaste waarde in de zinewereld zal worden. Althans, dat hoop ik.

Dat gezegd hebbende, heb ik niet echt een duidelijk doel voor ogen wat ik wil bereiken. Doorgaan en een hoger niveau bereiken? Ik weet nog niet helemaal hoe “groter en beter” er precies uitziet, maar ik wil vooral blijven doen wat ik doe.

(Foto credit: Jaime Nyx)

Links:

Sea Green Zines weblog
Instagram
Twitter
YouTube
Patreon

***

Volgende week leest u hier in de categorie “En op pad!” een verslag van een avond floaten. Tot dan!

0