Deze maand – april

by

Hoewel we nog een week te gaan hebben, sluit ik april hier op Featured Mag alvast af. Deels omdat deze verzamelpost al lang genoeg is, maar ook omdat het allerbeste van deze maand afgelopen zaterdag al plaatsgevonden heeft: ik kreeg een nieuwe redactieassistente! Haar naam is Willa en as we speak helpt ze me met editten:

Volgens mijn Goodreads las ik deze maand één boek, dat van Dodie. Ik kende haar hiervoor niet, weet ook niet goed hoe dit boek om mijn leeslijst terechtgekomen is, maar ik ben blij het gelezen te hebben. Het boek heeft door de manier van schrijven, de indeling en de tekeningen een “zine-feel”, wat ik erg kon waarderen. Kleine waarschuwing: Dodie heeft in haar leven veel meegemaakt en heeft het nog steeds niet makkelijk. Zij vertelt daar heel open en in detail over, het is dan ook zeker geen “leest lekker weg”-verhaaltje. Een boek wat me stof tot nadenken gegeven heeft, en waarvan ik graag gewild had dat het bestond toen ik jonger was.

Daarnaast ben ik halverwege het boek “The Self Care Project” gekomen. Ik zocht een boek over self care dat niet van de vage, wauwelige “ga drie keer per dag met een 10 euro bath bomb in bad liggen” adviezen aan elkaar hing, en dat heb ik gevonden. Ik laat volgende maand weten hoe ik het hele boek vond.

Gelezen – Online

Artikel over Mike Yung, een zanger die na jaren in de metro gezongen te hebben, viral ging en “ontdekt” werd op America’s Got Talent, en hoe dat (in tegenstelling tot wat je zou verwachten) zijn leven NIET makkelijker heeft gemaakt.

Hoe “die ene foto” van James Dean ontstond.

Molly Ringwald schreef een geweldig artikel over hoe zij nu, in de dagen van #metoo, terugkijkt op de films “Pretty in Pink” en “The Breakfast Club” die zij als tiener maakte.

Junot Diaz schreef een pijnlijk en heftig artikel over hoe seksueel misbruik in zijn jeugd zijn hele verdere leven en relaties vervormd heeft. Over hoe “Hurt people hurt people”.

Het daklozenprobleem in Los Angeles loopt hoe langer hoe meer gierend uit de klauwen. De LA Times doet hier uitgebreid verslag van in woord en beeld.

Levittown bij Philadelphia werd gebouwd als de perfecte buitenwijk. Uiteraard bleek deze perfectie met niet-zo-verborgen narigheid te komen.

Het cosmeticabedrijf Deciem is het zoveelste cosmeticabedrijf waar gedonder mee is, dit artikel (Let op! Er staat een foto van een al lang overleden schaap in het artikel. Niet bloederig, maar je ziet wel vacht en botten) geeft een timeline. Echt, het lijkt wel alsof mensen die een cosmeticabedrijf starten stuk voor stuk een eh, bijzonder *kuchbijzonderonaangenaamkuch* karakter hebben. Om het een beetje postief te houden, hier een interview met voormalig co-ceo Nicola Kilner over haar tijd bij het bedrijf, haar ontslag en hoe ze nu naar de wereld kijkt. Nuttig leesvoer voor iedereen die enorm veel tijd in iets gestoken heeft en plots met lege handen staat.

Paradiso is 50 jaar oud. In “Hoe werd Paradiso een poptempel?” kun je de geschiedenis van Paradiso zien en lezen.

Voor iedereen die zich afvraagt “Waarom zijn huizen in Nederland zo duur?” Nou, daarom.

Geluisterd – Muziek

Leo P, u weet wel, van Too Many Zooz, dropte zijn eerste solo EP. Sax Star Suite Part 1! De EP, geproduceerd door Matt Doe (tevens van Too Many Zooz) vindt u hier op Spotify, maar is ook op alle andere gangbare muziekplatforms terug te vinden.

Geluisterd – Podcasts

Het Maakbare Geweten – het geweten is iets waar ik me al jaren mee bezig houd: heeft iedereen er eentje, is het aangeboren, kun je het ontwikkelen, hoe ontwikkel je het correct, en hoe kan het dat bepaalde mensen écht geen geweten lijken te hebben? Al deze zaken worden met behulp van specialisten besproken in deze podcast.

Coef – Rein Hannik erft in 2013 veertig dozen persoonlijke bezittingen van zijn moeder Coef: schilderijen, dagboeken, geluidsopnames van LSD-therapiesessies met de omstreden psychiater Bastiaans. Rein besluit alles door te spitten en een boek over zijn moeder te schrijven. Let op: in deze radiodocumentaire zijn fragmenten van de LSD-therapiesessies te horen en die (vond ik althans) zijn hartverscheurend. Maar ik ben misschien wat extra gevoelig als het aankomt op angsten, wanhoop en verdriet.

De Machine – een podcast over de muziekindustrie. Hoe werkt het nou allemaal achter de schermen tegenwoordig? In deze podcast krijg je daar antwoord op.

In deze aflevering van de podcastserie The Essay vertelt een van mijn favoriete ballerina’s aller tijden Deborah Bull over de culturele en maatschappelijke inpact die Nijinsky’s revolutionaire ballet “Le Sacre du Printemps” heeft gehad. Tip van Daphne, de geïnterviewde van deze maand.

Gezien – Films en documentaires

The Problem with Apu – Comedian Hari Kondabolu’s documentaire over het Simpson’s personage Apu en wat daar mis mee mis. Ondertussen is er al een niet bijster sympathieke reactie van The Simpsons geweest, maar vandaag verscheen er een clip van The Late Show with Stephen Colbert waarin voice actor Hank Azaria toch zijn mening lijkt te hebben bijgesteld en waar Hari ook op gereageerd heeft (ps: don’t read the comments).

Gezien – TV en Youtube

Fake food: je zou er je tanden in willen zetten, maar dat is geen goed plan. Beste baan ever ja/ja?

368 – de nieuwe serie van Casey Neistat.

Diverse leutigheden

De zingende paarden. Mensen die mij al heel lang volgen, weten dat ik ze al sind 2004 met enige regelmaat plug. Wat mij betreft het allerbeste wat er ooit op het internet verschenen is.

***

Volgende week woensdag open ik de maand mei hier op Featured Mag! Tot dan!

0

“Handlettering met krijt” workshop bij Dille & Kamille in Amsterdam

by

Op zaterdagmiddag 10 maart meldde ik me bij de Dille & Kamille winkel in Amsterdam voor een workshop Handlettering met krijt. In tegenstelling tot met het maken van zeep had ik met handlettering nauwelijks ervaring, en de laatste keer dat ik een krijtje in mijn handen had, zal tijdens mijn lagere schooltijd geweest zijn. Heel erg lang geleden dus. Daarnaast is tekenen, tot mijn zeer grote verdriet, niet mijn sterkste punt.

De workshop zou gegeven worden aan de grote tafel boven in de winkel, dus na een rondje winkel besloot ik maar vast plaats te nemen. Rianne, die de cursus zou gaan geven, kwam zich voorstellen en vertelde dat er nog 3 cursisten verwacht werden. Ik nam een kopje thee en een glas water: ik was er helemaal klaar voor!

Er lagen al een lei, een griffel, gewoon krijt en een krijtstift klaar.

Die laatste kan behalve op schoolbord ook op spiegels en glas gebruikt worden, klaar. Nadat de andere cursisten gearriveerd waren, gingen we aan de slag. Rianne legde uit dat we met verschillende vormen van krijt gingen werken, en liet zien wat voor effect je met de verschillende krijtvormen kunt bereiken, bijvoorbeeld meer of minder reliëf. En omdat je handlettering alleen leert door Heel Veel Oefenen, gingen we toen, juist, Heel Veel Oefenen.

En heel veel poetsdoekjes!

En net zoals de meeste dingen in het leven die er leuk en makkelijk uitzien, bleek handlettering, en dan specifiek met krijt, een flink stuk lastiger dan het lijkt. Gelukkig was de sfeer in ons groepje erg enthousiast en bemoedigend, en uiteindelijk wist ik niet alleen krijt in mijn haar te smeren, maar ook wat handlettering te produceren. Ik was dusdanig ingespannen bezig dat ik vergeten ben foto’s te maken van de lettertjes, wel heb ik een foto van een uiteindelijk geslaagde banner, met een misschien niet zo denderend gehandletterde, maar wel vanuit mijn tenen gemeende “Yay”:

Na afloop mochten de we lei en krijtstift mee naar huis nemen om daar verder te oefenen. Ik vond het erg leuk om eens iets écht helemaal nieuws te proberen en ga er ook zeker mee verder de komende tijd.

De workshop Handlettering met krijt wordt met enige regelmaat gehouden bij Dille & Kamille Amsterdam. Ik zag de aankondiging op het bord in de winkel zelf, maar de verschillende activiteiten staan ook hier op hun activiteitenpagina.

Links:
Dille & Kamille website
Instagram
Pinterest

Disclaimer: zoals op alle “En op pad!” posts is ook op deze post “zelf geboekt, zelf betaald, zelf enthousiast geworden, zelf geschreven”-van toepassing.

***

Volgende week woensdag is het weer tijd voor de maandelijkse round up post! Tot dan!

0

Interview met Daphne

by

Wie ben je en waarom?

Ik ben Daphne. Lezer, fröbelaar, diascanner, dagdromer en luisteraar. Omdat ik niet anders kan.

Zowel in je werk als in je privéleven ben je veel bezig met woorden, taal en boeken. Wanneer ben je daarmee begonnen en wat trek je erin aan?

Woorden zijn alles. Dat klinkt een beetje hoogdravend, maar zonder woorden kun je niet denken en niet communiceren. Hoe preciezer je bent in je taalgebruik, hoe duidelijker je boodschap overkomt. Wat natuurlijk ook weer niet betekent dat je jezelf enorm serieus moet nemen. Alles met mate.

Ik werd me pas bewust van de kracht van woorden toen ik op m’n vijfde leerde lezen. Hoe door letters achter elkaar te zetten, woorden ontstonden en dat je met die woorden ook weer zinnen kon maken. Dat anderen dat zó deden, dat ik ze kon lezen en dat er dan even een andere wereld ontstond. Een moment van stilte, waarbij je een moment niet in het ‘echt’ was. Heerlijk vond ik dat en nu nog steeds. Ik voel me ook enorm verbonden met anderen die lezen.

Ik zou me geen leven kunnen voorstellen waarin de leegte niet verbroken werd door woorden: geschreven, gesproken, gezongen. Zonder beschrijvingen kan ik me niet verplaatsen in anderen, en zonder Wikipedia kan ik sowieso niet leven.

Daarnaast ben je veel creatief bezig: bakken, crafts en diy. Is dat iets wat je van huis uit hebt meegekregen of heb je dat later zelf ontdekt? Heeft het creatief bezig zijn een bepaalde functie in je leven?

Fröbelen is iets wat iedereen in mijn familie doet. Nou zijn zij allemaal van de zogenaamde ‘soft crafts’ – dat wil zeggen dat ze met textiel in de weer gaan. Mijn oma had een spinnenwiel en gebruikte de wol die ze dan gesponnen had om grote vesten van te breien en haken. Volgens mij nog zonder patroon ook. Mijn moeder ‘prikt’ – kruissteekjes naar telvoorbeeld. Mijn zusje naait kleren voor haar kinderen.

Daar kan ik dus helemaal niks mee. Knippen, vouwen, scheuren, verven, modpodgen, krijten en dan nog wat woorden eroverheen rammen: dat is meer mijn ding. Want ook in de fröbel kan ik blijkbaar niet zonder woorden.

Ik haal uit het knutselen en bakken een hoop genoegen. Je kunt ook wel de hele dag televisie kijken, maar dan heb je aan het einde niets tastbaars over. Hoewel het ook weer niet om de productiewaarde gaat. Het is meer dat stilzitten lekkerder is als je ondertussen toch iets doet. Daarnaast helpt het ook een beetje rust in m’n hoofd te creëren. Hoewel ik namelijk bovengemiddeld veel van woorden houd, is het soms wel een beetje moeilijk als er nooit iets van kalmte heerst in je brein. Zeker als je er ontzettend goed in bent jezelf richting een paniekaanval te denken. Een ander vindt die rust bij het strijken of de badkamer poetsen, ik vind het als ik tot m’n ellebogen in brooddeeg sta, er een halve kilo glitter op m’n gezicht zit of wanneer er klei onder al m’n nagels zit.

Ook ben je sinds kort bezig met een groot digitaliseringproces van het fotoarchief van je familie. Hoe ben jij de familiearchivaris geworden en hoe bevalt die rol? Zou je ook wat willen vertellen over hoe je het praktisch aanpakt?

Zoals zo’n beetje alles in m’n leven ging ook dit weer per ongeluk: mijn oma kwam in december te overlijden en ik heb toen tegen mijn ouders gezegd dat ik de dia’s wel zou inscannen. Ik dacht dat ik wel een beetje een idee had van hoeveel werk dat zou zijn.

Nou… daar zat ik echt ontiegelijk naast. Er staan nu nog acht bananendozen vol dia-dozen in de woonkamer. In een dia-doos zitten twee sleetjes met dia’s – bij elkaar zo’n honderd als de doos vol zit – en dat zitten ze.

Ik moet me nog door ruim twaalfduizend dia’s werken – en dat houdt dus in dat ik er al flink wat heb bekeken. Gelukkig hoef ik niet alles in te scannen. Landschappen, watervallen, kerken, fonteinen, honden, bloemen, bomen, koeien, schapen, ganzen, stillevens, appels, kersen, tenten, auto’s, straatjes vol toeristen: die gaan linea recta in de kliko. Volgens de afvalscheidingswijzer mogen de dia’s (film en raampje) bij het restafval, de dia-dozen moeten bij de milieustraat worden ingeleverd en worden daarna verwerkt met ander plastic.

Ik bekijk eerst wat er in een sleetje zit met de Agfa Diamator, beslis of de dia gescand moet worden, mik de dia dan of in een pedaalemmerzak of een klaarstaand sleetje en doe dat tot het sleetje vol is. Met een stukje washitape geef ik aan uit welk jaar de dia’s komen en dan gaan twee sleetjes terug in een bananendoos.

Vier keer in de week besteed ik zo’n twee tot drie uur aan het project. Ik probeer af te wisselen tussen het scannen en de dia-triage. Met een beetje geluk kun je vijftig dia’s scannen in twee uur. Met meer geluk ben ik dan in de winter van 2022 wel klaar. Hoe deze rol van conservator me bevalt? I’ll let you know.

Wat zou je graag nog willen bereiken in je leven?

Behalve de dag dat ik mijn laatste dia inscan? Ik wil graag aan het einde mijn ogen tevreden dichtdoen. Weten dat ik ergens onderweg iets goeds heb gedaan – dat hoeft niets groots en meeslepends te zijn. Gewoon: het verschil. In positieve zin, dat dan weer wel.

En ik wil een hoorspel maken. Minstens net zo goed als ‘Bob‘. Dat is een beetje een droom die ik al bijna twintig jaar met me meesleep en waar ik nooit aan toe lijk te komen.

(Foto credit: Daphne)

Links:

Instagram

***

Volgende week een verslag over een workshop handlettering! Tot dan!

0