Deze maand – mei

by

Hij is licht verlaat maar daardoor precies op de laatste dag van mei: de maandelijkse round up!

Deze maand las ik volgens mijn Goodreads maar liefst een half boek. Ik las “The Self Care Project” uit, wat mij betreft een goed basisboek voor mensen die graag iets concreets over (het belang van) self care willen lezen en daar ook meteen mee aan de slag willen (het boek heeft ook opdrachten).

Daarnaast begon ik in “Known and Strange Things” van Teju Cole, maar daar kan ik nog weinig over zeggen omdat ik pas op bladzijde 12 ben.

Gelezen – Online

In navolging van het “CV of failures” van Johannes Haushofer, is de VPRO begonnen met “CV der mislukkingen”. Ik en mezelf zijn er nog niet helemaal over uit wat we hiervan vinden.

Taaleidoscoop is volgens de blurb “een blog over hoe taal verrijkt, verandert en verrast. Over taal als spiegel van wat ons menselijk maakt. Kortom: alles wat je al dacht te weten over taal”. En dat dekt de lading precies.

Ooit, nadat ik al mijn huidige projecten afgerond heb, ga ik een project doen waarbij ik me laat leiden door Brian Eno’s Oblique Strategies (hier een interview met Jarvis Cocker waarin Eno er meer over uitlegt). Ik kijk er nu al naar uit.

Een artikel uit de New York Times waarin naar aanleiding van schrijfster Zinzi Clemmons beschuldiging dat Junot Diaz (wiens artikel over zijn eigen seksueel misbruik ik vorige maand plaatste) haar tegen haar zin gezoend heeft, gesproken wordt over het ook onder mannelijke schrijvers helaas wijdverspreide probleem van (seksueel) grensoverschrijdend gedrag.

The Media Must Stop Taking ‘Incel’ Agitprop Seriously. Daar heb ik weinig aan toe te voegen.

Zoals bekend heeft Interview Magazine een grote rol gespeeld in mijn persoonlijke ontwikkeling. Ik vond het dan ook verdrietig om te lezen dat het blad ophoudt te bestaan.

Geluisterd – Muziek

Superfruit dropte in het afgelopen jaar een album, met in Beyoncé style een bijbehorend visual album.

Geluisterd – Podcasts

Podcast waarin Yous (ook wel bekend als rapper Sef) en Pepijn (ook wel bekend als rapper Faberyayo) gaan in gesprek met iemand die zij interessant vinden. In deze aflevering is dat Spinvis.

Gijs Groenteman spreekt met journalisten Mark Misérus en Robert van der Noordaa over hoe hun Volkskrantartikel over het trollenleger (woord van het jaar!) van Dotan tot stand gekomen is. Hint: met veel googelen.

“I hate it but it love it”, voor velen een bekend sentiment. Deze aflevering gaat over de film Pretty in Pink.

Gezien – Films en documentaires

A Modern Man – violist en model Charlie Siem heeft schijnbaar alles mee, maar worstelt toch met existentiële kwesties.

Fotografe Robin de Puy gaat, ondanks haar angsten, in haar eentje op motortocht door Amerika om nieuw werk te schieten.

Korte documentaire van regisseuse Zorba Huisman over het in het gezin nooit besproken verleden van haar moeder Deborah de Haas, die een succesvol gitariste was totdat een blessure daar een bruut einde aan maakte.

Gezien – TV en Youtube

Een interessante uitleg over de structuur van Africa van Toto. Niet dat ik het daardoor een minder stom nummer vind, trouwens.

Een zeer korte documentaire over hoe de animatronic dieren van de film Isle of Dogs tot stand gekomen zijn. Droombaan, ja/ja?

Ik stuurde deze trailer van de animatieserie Aggretsuko naar mijn moeder met als onderwerpregel “Iemand heeft een documentaire gemaakt van mijn dagen als secretaresse!”

Zelden heb ik mij zó kunnen vinden in iets als in deze review van Todd in the Shadows.

Diverse leutigheden

Het allerbeste nieuws van deze maand: Esther Donkers, deze maand gefeatured in de categorie interview, is weer begonnen met bloggen!

***

Volgende week woensdag is het weer tijd voor Een Mening hier op Featured Mag! Tot dan!

0

Tentoonstelling Mythen van Othilia Verdurmen

by

Afgelopen vrijdag reisde ik naar Deventer om de tentoonstelling “Mythen” van Othilia Verdurmen te bezoeken. Zij is een beeldend kunstenaar wier werk zich naar eigen zeggen bevindt op de scheidslijn tussen beeldende kunst en theater. Haar werken zijn vaak groot, kleurig en worden getoond met bijbehorend lichtplan en soundscape, wat je als bezoeker meeneemt in de wereld die zij gecreëerd heeft. Normaal gesproken zijn alle foto’s hier op Featured Mag in zwart wit, maar voor deze tentoonstelling maak ik een uitzondering.

Na eerst een berg opgelopen te zijn, kwam ik bij de Bergkerk.

Yup, ik zit goed!

Eenmaal binnen, bekeek ik eerst drie korte documentaires waarin Othilia zelf over haar werk vertelt: over haar interesses, hoe ze te werk gaat, de thema’s die haar boeien, hoe ze haar materialen uitzoekt en hoe dit ze dit alles tot een kunstwerkt vormt. In het kort: veel lezen, veel naar materialen kijken (ook bij de bouwmarkt!), en dan ergens beginnen.


Een extreme close up van het werk “Penelope en Odysseus”: op kopergaas, een materiaal dat rechtstreeks uit de bouwwinkel komt, heeft Othilia met garen een van de vele vrijers van Penelope geborduurd. Het feit dat ze ze niet alle 100 afgebeeld heeft, verklaarde ze door te zeggen dat ze aan het borduren van één zo’n vrijer al drie dagen werk had. Iedereen die zelf wel eens geborduurd heeft, kan zich hier wat bij voorstellen.

Dit is een close up fragment van haar werk “Het Geheim van de zee”. Vanuit een hoek lijkt het een schelp, maar vanuit een andere blijkt het een gezicht(smasker) te zijn. Ook dit grote werk verandert door invloed van licht, wat het effect van bioluminescentie geeft.

Ook hier weer een close up, waar je goed kunt zien hoe ze materialen zoals stof, plastic en kralen mixt en hoe ontzettend gedetailleerd en arbeidsintensief haar werk is.

Achter: Het Geheim van de Zee. Voor: De Vuurvogel.

Een overzichtsfoto die de werken geen recht doen, maar wel een indruk geven van hun schaal, zeker als je ze vergelijkt met het kerkorgel erachter. De Vuurvogel (het zijn er twee, de dode op de voorgrond en de levende erachter) is uiteraard mijn favoriet. Het maken van dit werk heeft lang geduurd, mede door een échte brand in haar atelier, waarbij haar bijna voltooide werk in vlammen opging. De bij de brand “overleden” vogel maakte zij onderdeel van haar nieuwe werk, dat is de blauwe vogel vooraan.

Ik vind het lastig om er meer over te schrijven, omdat dit heel duidelijk werken zijn die je moet ervaren in de ruimte: hoe groot ze zijn, de vele details, de materialencombinaties, de lichtveranderingen, het geluid. Voor wie (redelijk) in de buurt van Deventer is, kan ik een bezoek aan deze tentoonstelling dan ook van harte aanbevelen. Hij loopt nog tot 24 juni 2018.

Links:
Website Othilia Verdurmen

Disclaimer: zoals op alle “En op pad!” posts is ook op deze post “zelf geboekt, zelf betaald, zelf enthousiast geworden, zelf geschreven”-van toepassing.

***

Volgende week is het weer tijd voor de maandelijkse round up! Tot woensdag!

0

Interview met Esther

by

Wie ben je en waarom?

Ik ben Esther Donkers, geboren in 1972 op de dag dat Nixon werd verkozen als president. Dat zegt gelukkig niets over mijn levensloop, maar staat wel vermeld in mijn babyboek, naast het obligate plukje ingeplakt babyhaar en het ziekenhuisarmbandje (nog van kraaltjes in plaats van zielloos plastic).

Ik heb je leren kennen als schrijfster en verpleegkundige, tegenwoordig werk je in het onderwijs. Wanneer en waarom heb je deze overstap gemaakt en hoe bevalt het? Was het iets wat je altijd al wilde, of is het iets waarvan je gedurende je leven ontdekt hebt dat het iets is dat je graag wilde gaan doen?

Het is iets wat organisch is ontstaan. Toen ik ergens werkte als onderwijsontwikkelaar, viel er een leraar verpleegkunde uit. Vanwege de hoge nood vroeg men mij in te vallen. Ik ben gebleven en heb de klas een jaar lang les gegeven en heb ze bezocht op hun stage. Dat beviel heel goed. Omdat je in Nederland niet meer voor de klas mag staan zonder bevoegdheid, besloot ik na veel wikken en wegen op mijn tweeënveertigste weer te gaan studeren. Ik bleek de enige niet en kwam in een groep van veertig 40- en 50-plussers terecht.

Net als ik ben je op oudere leeftijd weer gaan studeren. Hoe ben je tot die beslissing gekomen? Hoe werd er in je omgeving op gereageerd en wat vond je daarvan? Hoe heb je de opleiding ervaren? Was het wat je ervan verwacht had?

Ik heb zelf lang getwijfeld, vanwege mijn leeftijd, de kosten, de tijd die het me zou kosten. Ook kreeg ik bij het eerste HBO-opleiding waar ik ging informeren bijna geen vrijstellingen. De doorslag gaf dat ik die bij de NHL hogeschool wel kreeg. Mijn omgeving was heel positief, mijn gezin steunt me enorm. Het scheelt dat wij alle taken verdelen en dat mijn wederhelft het geen enkel probleem vindt om soms alleen op te draaien voor huishouden, gezin en boodschappen. Ook kookt hij bijna altijd en op drukke dagen zelfs vooruit.

 

De studie blijkt niet ingewikkeld, maar vooral heel tijdrovend. Ik wil niet zielig doen, maar dit gecombineerd met het onderwijs, wat ook veel thuiswerk met zich meebrengt, soupeert al 2,5 jaar elk weekend op. Daarnaast heb ik in eerste instantie een baan aangenomen in de buurt, omdat in de Randstad werken en studeren in Leeuwarden niet te doen was. Hierdoor en door de studiekosten gingen we in één klap 700 euro netto achteruit in inkomen. Toen ik daarna een baan kreeg in het onderwijs knapte dat niet erg op: het betaalt niet best.

Al met al zijn er dus best grote offers gebracht en vraag ik mijn 18-jarige zelf af en toe bestraffend waarom ik toen niet meteen ben gaan studeren, of mijn studies niet heb afgemaakt (later in het leven werd ik pas verpleegkundige, journalist en schrijver).
Lesgeven is erg leuk, maar ook ontzettend zwaar. De doelgroep zelf (pubers, mbo) is pittig en op het MBO zijn heel veel randvoorwaarden niet in orde. Net als in de zorg moet je ’t hebben van de gouden momenten: iemand echt iets leren, een gezellige les, contact met de leerling.

Op je Instagram komt regelmatig het sloeproeien voorbij. Hoe heb je deze sport ontdekt en wat is het wat je er zo in aantrekt? Wat voor functie heeft het sloeproeien in je leven/wat heeft het je gebracht?

Een vriendin van mij doet dit al 20 jaar en zei al eens dat het echt iets voor mij zou zijn. Ik heb vanaf mijn 16e af en aan in gladde boten (met twee riemen) geroeid. Tot ik een keer ging scullen (met een riem, excuus voor alle roeijargon). Dat vond ik zo leuk dat ik op zoek ben gegaan naar een sloeproeivereniging en daar, in Hattem, roei ik nu voor het 3e seizoen. Het betekent heel veel voor mij. Ik heb door deze sport geleerd dat mijn lijf (1.90m) niet lomp is, maar sterk; de blik op mijn lichaam is hierdoor heel erg veranderd. Het buiten en op het water zijn, de grote lichamelijke inspanning zorgen ervoor dat mijn hoofd leeg wordt en ik vrijheid ervaar in lijf en geest.

Wat zou je nog graag willen bereiken in je leven?

Dat mijn zoon een volwassene wordt die zijn leven kan leiden zoals hij wil. Dat ik nog eens les mag geven in een minder gefortuneerd land. Dat de twee manuscripten die ik heb liggen af komen en wellicht ooit gepubliceerd worden, al heb ik daar een hard hoofd in. Een opleiding toneelschrijven volgen. De wereld in en samen met onze zoon mooie en wellicht nuttige reizen maken.

(Foto credit: Esther Donkers)

Links:

Instagram

***

Volgende week is het weer tijd voor een verslag van een buitenshuizige activiteit! Tot woensdag!

0