Deze maand – Juni

by

Deze maand las ik volgens mijn Goodreads weer 1 boek uit: “Pitching Ideas: Make People Fall In Love With Your Ideas”, wat niet alleen ontzettend goed vormgegeven is, maar ook de principes van het pitchen in duidelijke stappen uiteenzet. Het boek gaat voornamelijk over het pitchen van ideeën in de creatieve sfeer, maar de technieken zijn ook perfect toe te passen bij bijvoorbeeld een sollicitatiegesprek, of tijdens die afschuwelijke “Goh, wat doe jij eigenlijk?”-gesprekjes tijdens (netwerk)bijeenkomsten. Absolute aanrader!

Gelezen – Online

Iets wat ik nooit geloofde, totdat ik het zelf proefondervindelijk ervoer: How To Be More Productive by Working Less.

Alexa rapt en zingt met Engelse band Too Many T’s.

Waarom is er nog geen documentaire gemaakt over het leven van Marlene Danielle die ZEVENTIEN JAAR LANG in Cats heeft gestaan?

Een artikel over Alice Glass waarin zij – zich gesterkt voelend door de openheid van anderen in het kader van de #metoo beweging – ingaat op de details van haar vertrek bij Crystal Castles.

Soms is het goed om niet heel sociaal te zijn. #zegiktoch

Een man fotografeert jarenlang zijn vrouw in privésituaties. Nadat ze gescheiden zijn, gebruikt hij de foto’s voor een tentoonstelling – zonder haar toestemming. Over hoe “Maar het is kunst!” geen reden is om een gebrek aan toestemming te accepteren.

Geluisterd – Muziek

Geluisterd – Podcasts

Een podcastaflevering van The World in Words over de oorsprong en verdere ontwikkeling van het “pop punk accent”, ook wel bekend als “Dat geluid dat Tom DeLonge van Blink 182 produceert”.

In dezelfde podcastserie een aflevering over de vaak grote verschillen tussen het accent waarin zangers spreken en het accent waarin zangers zingen – en wanneer dit problematisch wordt.

Gezien – Films en documentaires

Hypnose bij buikpijn – het lijkt onzin, maar het is het niet.

Janis Joplin!

Emma Boelhouwer heeft het gevoel dat het niet opschiet met haar carrière en neemt contact op met een aantal van haar nu succesvolle oud klasgenoten. Een charmante documentaire waarvan mij vooral bijbleef hoe een van de succesvolle jongens in feite stelde dat iedereen succesvol kon zijn, omdat het te maken heeft met kansen grijpen en de juiste mensen kennen, en dat “iedereen wel iemand kent die iemand kent” – er totaal niet bij stilstaand dat dat in ZIJN wereld misschien wel zo is, maar in de levens van een heleboel andere mensen niet.

Documentaire over het leven en de carrière van Harry Jekkers, en de invloed die hij gehad heeft op zijn publiek.

Jimi Hendrix!

Jan Smeets is Mr. Pinkpop. Over het ontstaan van het festival en hoe hij nog steeds het festival runt.

Gezien – TV en Youtube

De Iraanse filmmaker en vluchteling Majid Adin maakte een nieuwe video bij Rocket Man van Elton John.

Diverse leutigheden

Een instrument gemaakt van Furby’s.

Why rappers love Grey Poupon.

0

Hoe ik twee keer op een dag naar Too Many Zooz ging (plog)

by

Het was een lichte zonnige dag toen ik, pruik gestraight, kattenrugzak om, naar de bushalte liep en op het bankje ging zitten. Mensen die mij al langer (op Instagram) volgen, kennen het uitzicht:

Ik wachtte daar op de bus, die mij naar Amsterdam Centraal zou brengen, waar mijn tour zou beginnen. “Tour?” hoor ik u denken, “Is het haar dan éindelijk gelukt om een baantje als merchverkoper-totdat-haar-band-succesvol-wordt te regelen?” Eh, nee. Dat niet. Maar ik had wel een NS dagkaart voor 16 euro gescoord en besloten om zowel naar het Too Many Zooz optreden op het Bevrijdingsfestival in Zwolle als het optreden op het Bevrijdingsfestival in Groningen te gaan. Stevig doorlopen, de juiste treinen halen en het moest lukken.

De bus, met roodwitblauw vlaggetje, kwam op tijd, dus ik haalde netjes mijn trein naar Zwolle. Ik was hier zo van onder de indruk, dat ik spontaan vergat om onderweg foto’s te maken. De eerstvolgende foto is dan ook genomen in Zwolle, terwijl ik in een kolonne mensen richting het festivalterrein liep:

Een goed levensmotto.

Wat betreft die kolonne, die had ik niet verwacht. De laatste keer dat ik bij het Bevrijdingsfestival in Zwolle was, was namelijk diep in de jaren ’90, toen het nog op een pleintje in het centrum was. Nu echter liep ik richting een heus festivalterrein maatje “Pinkpop 1995”. De eerste en meteen ook laatste Pinkpop editie die ik ooit bezocht. Ja, ik ben oud. Overigens was het prima dat ik niet bij de omvang van het huidige festival had stilgestaan, anders was ik thuisgebleven. En had ik deze blogpost niet kunnen schrijven de Zooz niet voor de respectievelijk 4e en 5e keer kunnen zien in eh, 7 1/2 week. #fangirl

Ik schuifelde verder, werd gefouilleerd bij de ingang, stiefelde eerst richting de muntjes, toen het toilet en vervolgens het podium waar alles nog moest beginnen:

Aangezien het buiten bijna 30° C was en het optreden in een tent was, besloot ik maar voor het podium te blijven wachten.

Pro-tip: altijd een vuilniszak bij je hebben, kun je zitten zonder zompig te worden.

De sound werd gecheckt, de tent liep langzaam vol, ik deelde nog wat oordopjes uit en daar waren de Zooz:

Het was de eerste keer dat ik ze op een festival zag en niet in een zaal waar iedereen ze kent, dus het publiek ging er niet meteen vanaf de eerste noot keihard tegenaan. De Zooz echter wel, en binnen een half nummer ging de tent los.

Hoewel ik graag nog wat meer van het Bevrijdingsfestival Zwolle gezien had, moest ik direct na het optreden weer richting station Zwolle om de trein naar Groningen te halen.

Dat lukte.

De reis duurde een klein uur, dus ik had eindelijk wat tijd om uit te puffen. Letterlijk, want het was nog steeds bijna 30° C.

Eenmaal in Groningen aangekomen, liep ik in de richting van het Stadspark. De uitleg over de bussen was dusdanig vaag, dat ik het niet aandurfde om verdwaald te raken en het optreden te missen. Ik zette er flink de slof in en al snel was ik bij de hoofdingang van het park.

Zoals u hierboven ziet, was er nog een flinke afstand te overbruggen voordat “LP” bij “Zooz” was. Het was erg druk en na wat voelde als een half uur door een massa heenbewegen, checkte ik mijn telefoon om te kijken of ik nog op schema was: ik bleek slechts 10 minuten gelopen te hebben. Op een gegeven moment moesten we met z’n allen onder een brug door:

waarbij ik zowaar GEEN paniekaanval kreeg, maar gewoon doelgericht doorliep. In mijn hoofd mekkerde een Breineekhoorn: “Grote Smurf, is het nog ver?” en ja, het was nog heel ver. Heel heel ver. Op het moment dat ik begon te vermoeden dat ik dat “Weide Wereld” podium nooit zou gaan bereiken, zag ik dit bord:

Het einde van de wereld zul je bedoelen.

Ik liep nog een kwartiertje door, doorkruisde een ligweide met honderden mensen en…

Ik was er! \o/

Ook hier verzamelde zich er langzaam maar zeker een behoorlijke hoeveelheid publiek, en na een aankondiging waren daar dan

De Zooz!

Letterlijk jong en oud ging helemaal los, en na een uur dansen kon ik uitgewrongen worden.

En toen moest ik nog terug! Dit vooruitzicht zorgde ervoor dat ik een half uur op een bankje ben blijven hangen en overwoog gewoon in het Groninger Stadspark te blijven wonen, want het was er best gezellig. Op een gegeven moment realiseerde ik me dat ik tegenwoordig een Willa heb, en heb ik me richting het station versleept.

Gek genoeg was de terugweg een stuk korter.

Eenmaal in de trein maakte ik de verplichte “Moe, maar gelukkig”-selfie

En na een kleine 2 1/2 uur was ik weer bij de bushalte in Amsterdam:

De leden van Too Many Zooz lagen volgens hun Instastories toen al lang en breed in bed, want die moesten de volgende dag richting Bretagne. Want dát zijn pas echt bikkels.

***

Disclaimer: zoals op alle “En op pad!” posts is ook op deze post “zelf geboekt, zelf betaald, zelf enthousiast geworden, zelf geschreven”-van toepassing.

1

Interview met Esmee

by

Wie ben je en waarom?

Ik ben Esmee. Vrouw, schrijver en fotograaf, juf, lezer, epicurist, gevoelsmens, zangeres, wielrenkijkster, optimist en dromer. Waarom? Door genen en ontwikkeling. Talenten en tekortkomingen. Vallen en opstaan. Schade en schande.

Ik leerde je kennen als schrijfster, en in de afgelopen jaren heb je daar fotografie en mixed media aan toegevoegd. Hoe ben je tot deze combinatie gekomen?

Schrijven, fotograferen en mixed media komen bij mij allemaal voort uit eenzelfde soort behoefte: het vertalen van mijn interne dialoog in een vorm die daar recht aan doet. Die vorm kan een tekst zijn, maar net zo goed een beeld.

Als 11-jarige schreef ik in een dagboek en maakte daar tekeningen en fotocollages bij. Eigenlijk ben ik daar nooit meer mee gestopt. De combinatie is er dus al lang, ik vond het alleen nooit goed genoeg om te delen.

Je werk oogt analoog, klopt het dat dat zo is? Of werk je digitaal?

Ik werk zowel analoog als digitaal. Voor analoog werk gebruik ik mijn oude camera en Polaroid SX70. Ik heb een aantal jaar teveel lange uren in een donkere badkamer met stinkende chemicaliën doorgebracht, en sindsdien heb ik een enorme hekel aan dokawerk. Daarom koester ik de luxe en het gemak van digitale fotografie en Photoshop. Ik houd van het ambachtelijk werk van andere fotografen, maar vind het zelf ontzettend vervelend om te doen.

Je werkt veel met symboliek in je werk. Is dat iets wat je van tevoren “bedenkt” en dan uitvoert, ontstaat dat organisch tijdens het creatieproces of is het iets wat je pas na afloop opmerkt?

Het ontstaat voornamelijk van tevoren. Het begin van een creatieproces is altijd een gevoel, een gedachte of een ervaring die me bezig houdt. Terwijl ik er over nadenk, schrijf of praat, koppel ik die gevoelens, gedachten of ervaringen al aan metaforen of symbolen. Het is blijkbaar de manier waarop ik verwerk en ervaar.

Door de jaren heen heb ik mijn eigen symbolentaal ontwikkeld. Ik verstop ook vaak symbolen in beeldlagen die niet zo duidelijk zichtbaar zijn. Ze zijn voor de kijker niet altijd direct herkenbaar, maar ik denk dat het mijn werk wel voelbaar een diepere laag geeft.

Ik ben erg onder de indruk van je ezelserie. Zou je iets meer willen vertellen over hoe die tot stand gekomen is?

Wat leuk om te horen. Dankjewel. Ik ben gefascineerd door verborgen verhalen. Achter ieder mens gaan verborgen verhalen schuil. Het zijn juist die verhalen die iemand tekenen en interessant maken. Ze zijn vaak “het waarom” en daarmee het verschil tussen anonimiteit en intimiteit, tussen onbegrip en begrip. De ezel figureert in verhalen over het dagelijks leven, waarin niemand hem opmerkt. Door de camera op hem te richten zie ik hem wel, en het verhaal onder de oppervlakte. Misschien is de ezelserie wel mijn meest idealistische werk.

Wie/Wat zou je het liefst met Studio Polle willen bereiken? Wat heb je al bereikt?

Mijn werk in Studio Polle bestaat uit twee delen. Enerzijds mijn beeldend werk, en anderzijds het ontwikkelen en geven van cursussen over, zoals ik het noem, authentieke creativiteit.

Met mijn beeldend werk wil ik iedereen bereiken die zich erdoor geraakt voelt, op wat voor manier dan ook. Mijn cursussen zijn bedoeld voor particulieren en ondernemers die willen leven en ondernemen vanuit hun authentieke creativiteit. Dus niet vanuit “hoe het hoort”, of “hoe het nu eenmaal gelopen is” of “hoe anderen het doen”, maar vanuit creativiteit en op een onderscheidende manier die helemaal bij je past, waar je in gelooft en waar je je thuis in voelt.

Wat ik al bereikt hebt? Soms laten mensen me weten dat ze geraakt zijn door mijn werk. Ook mag ik particulieren en ondernemers helpen bij het leven en ondernemen vanuit hun authentieke creativiteit. Vaak laten zij me na afloop weten dat hun leven na het volgen van een cursus op een positieve manier veranderd is, en dat ze terug blijven grijpen op wat ze in de cursus geleerd hebben. Dat maakt me heel blij. Blijheid is best iets hoogs om te bereiken.

(Foto credit: Esmee)

Links:

Studio Polle (NL)
Studio Polle (EN)
Facebook
Instagram Esmee Aarbodem
Instagram Studio Polle

***

Volgende week is het weer tijd voor een verslag van een buitenshuizige activiteit! Tot woensdag!

1