Deze maand – augustus

by

Gelezen – Online

Dan Aykroyd and John Landis: how we made The Blues Brothers

Mijn favoriete nieuwe kunstwerk, waar ik graag naast zou zitten in de wachtkamer: de Homunculus Loxodontus

Nederlandse make-up artist Ellis Faas overleden op 58-jarige leeftijd

Waarom sommige Nederlanders maar een half pensioen krijgen. Een schandalige dwaling van het recht wat mij betreft, waar echt al wel jaren geleden iets aan gedaan had kunnen én moeten worden.

In het kader van “Ook dit jaar ga ik niet naar Lowlands : Een ode aan het Lowlands-bandje

Why a Local Art Org Is Trying to Save a Nondescript Hollywood Dry Cleaner from Demolition

Het zal ook eens niet: Roller Skating Isn’t Having a ‘Resurgence’ “The hobby has gone viral during quarantine, but L.A.’s Black roller dancers have been gracefully gliding around the city for decades”;

Misschien wordt het eens tijd om kindacteurs collectief door CGI te vervangen: Showbiz Kids die op hun vijftiende afgedankt worden

Escape Into Cottagecore, Calming Ethos for Our Febrile Moment. “Small animals, calico tea cozies and not a lot of men”. Klinkt goed!

How to move your elephant during a pandemic. Na decennia gevangenschap en ellende werd olifant Mara van Argentinië naar Brazilië vervoerd om daar eindelijk in vrijheid te leven. Dat had wat voeten in de aarde. Voor wie graag wil weten hoe het nu met haar gaat, hier een video van Mara en haar vriendin Rana, waarvan het vermoeden bestaat dat ze elkaar van vroeger kennen. Op datzelfde kanaal staan nog meer video’s van Mara in haar nieuwe woonomgeving.

In de categorie “Gek ok, maar er zijn grenzen”: Alexandra Grant, Keanu Reeves, and the perils of being the girlfriend of the internets boyfriend.

Het artikel The Buffer Zone: Looking beyond the nonprofit industrial complex legt precies uit waarom ik zo’n moeite heb met de nonprofit industrie.

Amid a Worsening Homelessness Crisis, Two Temporary Housing Options Are Ramping Down

Geluisterd – Muziek

Marc Almond – Tears Run Rings

Geluisterd – Podcasts

Geen

Gezien – Films en documentaires

Believer: “Dan Reynolds, zanger van Imagine Dragons en lid van de Mormoonse kerk, is bezorgd over de manier waarop zijn kerk met homoseksualiteit omgaat. Hij besluit dat het tijd is voor verandering”.

Depeche Mode: SPiRiTS In The Forest: “In de documentaire Depeche Mode: Spirits in the forest wordt de fancultuur van de band op een unieke manier gevangen. Geen hysterisch scheeuwende fans, maar mensen met buitengewone levens die op een diepe manier verbonden zijn met de muziek van Depech Mode. Fotograaf en regisseur Anton Corbijn maakte een eigenzinnige documentaire over een eigenzinnige band. Bandleden komen niet aan het woord en hoewel hij gebruik maakte van concertopnames, lijkt het geen moment echt om de band te draaien: alle focus ligt op de fans en hun verhalen”.

Mijn naam is Stefano Keizers: “Stefano Keizers is een mysterie. Deze Nederlandse cabaretier is veelvuldig op tv te zien, en iedere keer lijkt hij totaal iemand anders. In de aanloop naar zijn tweede theatershow volgt kersvers documentairemaker Lavinia Aronson (BNNVARA Academy) hem een jaar lang om te ontdekken wie de man achter de vele vermommingen nu echt is. Het werd een wilde rit”.

Gezien – TV en Youtube

Why “Friday” Was Made: “A deep dive into the bizarre and short-lived phenomenon of terrible tween tunes, and its unethical underbelly”.

The Mystery Behind The World’s Worst Fanfiction Met z’n allen: “Hi my name is Ebony Dark’ness Dementia Raven Way …”

I Made The Lirika Matoshi Strawberry Dress | Style Studio (P.S. I Made This)

How Neon Signs Are Made for Restaurants

Why this font is everywhere

Playing Dress Up || The Love Witch

Diverse leutigheden

3

Camp NaNoWriMo 2020

by

Toen ik afgelopen januari een flinke lijst maakte van de dingen die ik in 2020 zou gaan doen, kon ik niet voorzien dat er niet lang daarna een pandemie zou uitbreken, waardoor dit jaar zowel het langste als het kortste jaar van mijn leven zou gaan worden. Normaal gesproken heb ik wel een redelijke grip op de tijd, maar dit jaar voelt elke week tegelijkertijd als een drie maanden en als één dag . En zo gebeurde het dat ik vier weken geleden wakker werd en op mijn telefoon zag dat het 1 juli was. Het jaar was half voorbij. En ik had nog een boek te schrijven, volgens mijn to do list. Dus besloot ik op stel en sprong te gaan kamperen.

“Kamperen?” hoor ik de mensen die mij kennen nu roepen, “Maar jij HAAT kamperen!” Klopt. Gelukkig is Camp NaNoWriMo al jaren geheel virtueel. Je kunt bij aanmelding je aansluiten bij een “cabin” waarin anderen zich bevinden, maar ook een eigen cabin openen , al dan niet met mensen die je al kent. Vanwege mijn late aanmelding besloot ik deze keer n mijn eentje te kamperen. Vond ik ook wel toepasselijk, gezien de Coronasituatie.

Voor wie zich afvraagt waar NaNoWriMo voor staat, het is de afkorting van National Novel Writing Month. Het hoofdevenement, waarbij je in de maand november 50.000 woorden schrijft, wordt sinds 1999 gehouden. Het begon in kleine kring in de Verenigde Staten (21 deelnemers), daarna werd het een landelijk, en vervolgens een internationaal evenement. Waarom het dan NaNoWriMo heet en niet InNoWriMo? Ik meen me vaag te herinneren dat dat te maken had met het niet willen verliezen van naamsbekendheid, met al geprint promotiemateriaal en ook met het feit dat NaNoWriMo lekkerder “bekt”.

Sinds 2011 zijn er ook twee zomerevenement in april en juli, genaamd Camp NaNoWriMo. Tijdens Camp mag je zelf bepalen hoeveel woorden je wilt gaan schrijven, ik geloof dat de standaardinstelling 40.000 woorden is. Ik heb in het verleden al 5 keer aan NaNoWriMo meegedaan, dus ik weet precies hoeveel 40.000 woorden is: iets minder dan 50.000 en dus best veel.

De vorige twee keer dat ik aan Camp NaNoWriMo deelnam heb ik 15.000 woorden geschreven, ik besloot dat aantal ook deze keer weer als doel te stellen. Als ik minimaal 484 woorden per dag zou schrijven, zou ik op schema zitten. Leek me wel zo relaxed, voor zover schrijven bij mij ooit relaxed is. Zoals ik wel eens eerder geschreven heb, hebben de schrijverij en ik een nogal, eh, gecompliceerde verhouding, dus ik was benieuwd hoe het deze keer zou gaan.

Op dag 1 begon ik enthousiast en tikte ik een ruime hoeveelheid woorden weg. Op dag 2 realiseerde ik me dat ik eigenlijk een pesthekel aan schrijven heb, en op dag 3 wilde ik niets liever dan alles wat ik al geschreven had, integraal in de prullie mikken. Het ging, kortom, voorspoedig. Op dag 9 zat ik aan 14.052 woorden: ik had min of meer een kapstok waar ik het verhaal later aan op kan gaan hangen, en ik had ook een aantal delen van het verhaal geschreven. Ook is me duidelijk geworden wat er nog ontbreekt, waar ik nog over moet beslissen en wat ik nog moet researchen. Dat werden de laatste duizend woorden, en toen kreeg ik een certificaat en deze leuke badge:


Altijd leuk

En nu? Ervaring heeft me geleerd dat ik het geschrevene het best een maand of 6 kan laten rusten. Tegen die tijd heb ik voldoende afstand en kan ik bepalen of het überhaupt ergens over gaat . Ook kan ik dan beslissen of ik het manuscript afschrijf of, eh, afschrijf. Of ik het, als het af is, ga uitgeven? Nee, dat denk ik niet. Een boek uitgegeven krijgen is namelijk minder makkelijk dan het lijkt. Daar komen dingen om de hoek kijken als “Is er een markt voor?” (twijfelachtig – red.), “Past het in de huidige literaire trend?” (nee – red.), “Ben je iemand met een (het liefst groot) bereik?” (verre van – red.).

Daarnaast is het handig als je iemand kent die bij een uitgeverij werkt , want het is vrij algemeen bekend dat je manuscript inzenden voor de slush pile 99,9% van de tijd een verspilling van printpapier en inkt is. Misschien niet als je de nieuwe Mulisch bent, maar als ik daadwerkelijk de nieuwe Mulisch was geweest dan had iemand dat al wel opgemerkt ondertussen. Overigens ga ik het ook niet in eigen beheer uitgeven of er een crowdfunding voor starten, want daar moet je het volledig hebben van je eigen bereik en dat is in mijn geval dusdanig minimaal (hoi mam!) dat dat geen haalbare kaart is.

Waarom ik het dan toch geschreven heb? Omdat het idee van het verhaal al een jaar of 5 door mijn hoofd zwierf. Nu het op papier staat, hoef ik er niet meer over na te denken en kan ik de vrijgekomen ruimte in mijn hoofd voor andere dingen gebruiken. Een beetje “Ik wil geen boek schrijven, daarom schrijf ik een boek, dan hoef ik geen boek meer te schrijven”, dat idee. *vinkt dit project van de “To Do”-lijst af*

3

Deze maand – juli

by

Gelezen – Online

As A Black Woman I Know Too Much About White Hair

We are a collective of people who have been targeted and manipulated by Warren Ellis, author.

Women speak out about Warren Ellis: ‘Full and informed consent was impossible’

‘Cancel Culture’ Is How the Powerful Play Victim

Helaas nog niet officieel uitgegeven en beschikbaar, maar wel hoogst noodzakelijk, ook hier in Nederland: Mind the Gap: a handbook of clinical signs on black and brown skin

“The function, the very serious function of racism is distraction. It keeps you from doing your work. It keeps you explaining, over and over again, your reason for being. Somebody says you have no language and you spend twenty years proving that you do. Somebody says your head isn’t shaped properly so you have scientists working on the fact that it is. Somebody says you have no art, so you dredge that up. Somebody says you have no kingdoms, so you dredge that up. None of this is necessary. There will always be one more thing.” – Toni Morrison

Speciaal voor iedereen die last heeft van geluidsoverlast en als een zeikerd weggezet wordt: Wat lawaai doet met de gezondheid: ‘Kans op hartziekten neemt toe’

“Het cultureel toe-eigenen van eten is een koloniaal trekje”

Why Marie Kondo’s method is ideal for my ADHD

Modeontwerper Yamamoto overleden

Ballerina Zizi Jeanmaire overleden op 96 jarige leeftijd

Geluisterd – Muziek

Gotye “Somebody That I Used To Know” (ft. The Basics & Monty Cotton)

Linkin Park – In The End (Live from Red Square)

Leo P – From Home (featuring my dad)

Lady Gaga, Ariana Grande – Rain On Me (Official Music Video)

Hella Sketchy – Demon With A Halo

Geluisterd – Podcasts

De Moord op Patrick

De Kofferbakmoord

In het hart geraakt: wie vermoordde Els Slurink?

Guido Dilweg van De Glazerij stelde een podcastlijst samen met tips van zijn volgers. Check overigens ook zijn glas in lood werk op De Glazerij

Gezien – Films en documentaires

Geen

Gezien – TV en Youtube

The Cheerleader: How Bring It On Evolved the Archetype

The History of Queer Coding

I Solved The Disappearance Of My Dad’s Best Friend Wat mij betreft een perfect voorbeeld van waarom het, als je je goede herinneringen wilt behouden, beter is om niet in het verleden te gaan graven.

Tattoos On Black / POC | IT CAN BE DONE!!

NikkieTutorials blikt terug op coming out: ‘Het was heel erg donker’

Nile Rodgers Tells The Story of “Let’s Dance”

The Story of Pulp and “Common People”

The Last Bronycon: a fandom autopsy

The Girl From Ipanema is a far weirder song than you thought

Diverse leutigheden

 

1