Laat ik beginnen met de “When it’s not about you, it’s not about you”-disclaimer. Die is sowieso op al mijn blogposts van toepassing, maar gezien wat ik ga bespreken en de manier waarop ik dat ga doen (spoiler: geërgerd. Heel erg geërgerd), leek het me verstandig om dit nog even te expliciteren. Daar gaan we:
Zelden in mijn leven heb ik mij zó verschrikkelijk geërgerd als in de afgelopen maanden. Elke keer dat ik dacht: “Het toppunt van mijn ergernis is bereikt”, kwam er weer een of ander nieuwsbericht waardoor ik de intense behoefte kreeg om het dichtstbijzijnde voorwerp met een grote bijl in tweeën te klieven. Zelfs als ik vanaf 14 maart jl. tot en met vandaag non-stop naar Africa van Toto had geluisterd, dan nog waren mijn ergernislevels significant lager geweest dan dat ze nu zijn.
Waar ik me dan helemaal wezenloos aan geërgerd heb? Heeft u even?
- De manier waarop de coronapandemie in het begin compleet onderschat werd;
- De paniekerige, continue berichtgeving die erop volgde;
- De onduidelijke regels van de overheid, die ervoor zorgen dat mensen denken: “Laat maar”;
- Het feit dat mensen “Laat maar” denken;
- De overheid: “Geen mondkapje, wel een mondkapje, geen mondkapje, wel een mondkapje”;
- Het feit dat de media het blijkbaar volkomen normaal vinden om midden in een pandemie, op een moment dat mensen die in een risicogroep zitten EN DAT HEUS OOK WEL WETEN in soms letterlijke doodsangst leven, een podium te bieden aan een of andere columnschrijfster die even twee seconden te weinig aandacht kreeg en daarom besloot de populistische amateur-eugeneticus uit te hangen en gezellig een “discussie” aan te zwengelen of iedereen die dik, ziek, gehandicapt, oud of een combinatie daarvan is, maar niet gewoon dood moet. Begrijp me niet verkeerd: ik ben een groot voorstander van euthanasie. Ik vind dat mensen 100% zelf mogen beslissen wanneer het tijd is voor euthanasie, waarbij het niet uit moet maken of dat is omdat ze niet meer verder behandeld kunnen en/of willen worden, of omdat ze gewoon vinden dat hun leven voltooid is. Ik heb daarentegen ENORME problemen met mensen die voorstellen om iedereen die dik, ziek, gehandicapt en/of oud is, maar verder gewoon hun leven aan het leiden is, desondanks maar te ruimen omdat “de jonge gezonderts” geen trek hebben om eens een jaartje in hun leven beperkt worden in hun doen en laten;
- Het feit dat dit niet eens het meest bizarre is waar de media aandacht aan besteden. Twee woorden: virus – spatie – waanzin. En nee, het kan me niet verrotten dat die tegenwoordig anders heten;
- Het feit dat zelfs mensen die ik als ok-e types had ingeschat, zich met dat soort clubjes en gedachtegangen inlaten #teleurstellend;
- Het gezanik over het dragen van mondmaskers en hoe onoverkomelijk kut die zitten. Weet je wat pas écht kut zit? Een fucking beademingsslang in je keel op Intensive Care.
En nee, het is geen ~muilkorf~, niet letterlijk en helaas ook niet figuurlijk, want dan zou een boel van dit loze gelul de wereld niet ingekomen zijn. Echt, ik had al geen hoge dunk van de mensheid in het algemeen (en soms ook in het bijzonder), maar dat het zó belabberd gesteld was met de logica, het kritisch denkvermogen, maar vooral met de empathie en het iets overhebben voor een ander: damn. Dat je geen dingen wilt doen die je schaden om een ander te helpen: ok. Maar het vertikken om je aan regels te houden waar je écht geen schade door oploopt, maar wel anderen mee zou kunnen helpen? Zoals ik tegen TBK aka mijn moeder zei: “En dan dacht ik dat IK een kutkarakter had”.
Het is overigens niet dat ik niet snap dat mensen klagen over hoe hun leven er nu uitziet, want daar is ook gewoon geen klap aan. Het is saai en het is stressvol, het levensritme is zoek, werkloosheid en geldproblemen zijn aan de orde van de dag, relaties staan onder spanning doordat men elkaar te weinig of juist teveel ziet, je kunt verschrikkelijk ziek worden en misschien zelfs doodgaan, en vooral: het is onduidelijk hoe lang dit nog allemaal gaat duren. Dit soort onzekerheid is moordend.
Kun je je voorstellen hoe FUCKING KUT het is om weken, maanden, jaren, soms zelfs je hele leven op deze manier te moeten leiden/lijden? Gek genoeg vinden we het namelijk als maatschappij volkomen normaal dat er grote groepen mensen zijn voor wie dat zo is. Ik snap dat je als gezond persoon niet stilstaat bij hoe het is om chronisch ziek en/of gehandicapt te zijn. Dat je geen flauw benul hebt wat voor invloed dat heeft op je leven, en dat je je van die invloed ook slecht een voorstelling kunt maken.
Ik zie hier dan ook voornamelijk een taak voor de overheid, zowel voor wat betreft het informeren als voor wat betreft het implementeren van wetten die ervoor zorgen dat mensen met een chronische ziekte en/of een handicap betere, VEEL betere voorzieningen krijgen. Want dat vind ik het meest schrijnende van deze hele situatie: al jaren geven mensen met handicaps en chronische ziektes aan wat hun realiteit is, waar ze tegenaan lopen, en vragen ze om tegemoetgekomen te worden. Maar nee, dat kon nooit. Thuiswerken: nee, dat kan niet. Studeren op afstand: onmogelijk. Bijvoorbeeld eens een overheidscampagne voeren om te zorgen dat het eindelijk eens klaar is met die onzin dat mensen met hun zieke bek naar hun werk/studie gaan omdat ze “pas bij 40 graden” thuis blijven en daarbij uiteraard geen seconde rekening houden met alle collega’s, studiegenoten en/of wildvreemden in het ov die ze besmetten: neuh. “Ah joh, stel je niet aan, iedereen heeft toch wel eens een hoestje?” Of zoals een studiegenoot van een jaar of 35 (die beter zou moeten weten) op ongelovige toon zijn rookmeur mijn kant op wasemde: “Maar aan een longontsteking ga je toch niet dood?” Dit nadat ik hem vertelde dat ik, inderdaad, afwezig was geweest en er, inderdaad, niet goed uitzag omdat ik in de weken daarvoor bijna aan een longontstekening bezweken was. U krijgt wel een beeld, denk ik zo.
Toen kwam Corona en dreigden ook voorheen gezonde mensen door het virus geveld te worden. En toen kon het allemaal wél: werken vanuit huis, studeren op afstand, elkaar niet in het gezicht hoesten, er kwam zelfs spontaan een eind aan de bodyslamwedstrijdjes die wij hier in Nederland “Instappen in de trein” noemen. Nooit gedacht dat ik die dag nog eens mee zou mogen maken.
Hoewel ik het uiteraard fijn vind dat al deze aanpassingen snel gemaakt zijn, ben ik ook enorm kwaad. Het feit dat het nu allemaal wél kan, laat namelijk overduidelijk zien dat het niet implementeren van aanpassingen nooit een kwestie is geweest van niet kunnen, maar van willen is geweest. Men had er gewoon geen trek in, het had geen prioriteit, het was teveel gedoe, en het leverde waarschijnlijk niet voldoende op.
Het laat duidelijk zien dat we als maatschappij nog nergens staan wat betreft de acceptatie, laat staan emancipatie van mensen met chronische ziektes en/of een handicap. Er heerst toch nog steeds een teneur van “aanstellers, wees nou maar gewoon gezond” met een vleugje “je mag de maatschappij wel dankbaar zijn dat we je niet laten kreperen, last die je bent” met de bijbehorende opvattingen dat je als “minder volk” ook minder recht hebt op een prettig leven, laat staan op het hebben én verwezenlijken van ambities als studies of (betaald) werk.
Die saamhorigheid waar ik veel mensen over hoor de afgelopen maanden, die voel ik dan ook niet. Ja, nu zitten we allemaal even in min of meer hetzelfde schuitje. Echter, zodra de Coronapandemie over is, gaat alles weer terug naar het oude. Iedereen vergeet hoe afschuwelijk deze periode was en gaat weer lekker naar werk en/of studie, al dan niet met een snotneus. En de chronisch zieken en/of gehandicapten hebben het nakijken. Uiteraard hoop ik dat ik het helemaal fout heb, en dat deze pandemie de manier waarop we leven grondig gaat veranderen, maar ik heb er een hard hoofd in. “Prove me wrong” zoals we dat in het Oud Amsterdams zeggen.
4