Michael Davidson – Turn It Up Dit nummer stond op de soundtrack van de Madonna-film “Who’s that girl?” en ik heb letterlijk sinds 1988 niet meer aan dit nummer gedacht. Tot nu. Hersens, fascinerende materie.
Geluisterd – Podcasts
Geen.
Gezien – Films en documentaires
Once were brothers, een documentaire over Robbie Robertson en The Band (beste bandnaam ooit, overigens);
Verder heb ik sinds deze maand Netflix, en heb ik de volgende documentaires gezien:
Ooit, op een blog hier ver vandaan, schreef ik over “De Herfstigheid”. Dat omschreef ik toen als “het feit dat alles waar je aan gehecht bent, verdwijnt of op zijn einde loopt, zonder dat je daar iets aan kunt doen”. Dit is er de soundtrack van:
Ik zit er alweer een paar maanden middenin, in die Herfstigheid. Dat heeft natuurlijk te maken met de pandemie: 2020 zou het jaar zijn waarin in de laatste paar dingen af zou sluiten en allerlei nieuwe dingen zou gaan opstarten. Van dat laatste is minder dan niets terechtgekomen.
Ook is het zo dat omdat ik 99% van de tijd thuis zit en behalve bij dokter, fysio en/of tandarts nergens meer kom, mijn contextgebonden contacten bijna tot nul gereduceerd zijn. Je weet wel, die praatjes met een buurvrouw op straat, of bij de bushalte (ik noem het dan ook wel eens “bushaltecontacten”), of met de caissière van de HEMA.
Aangezien ik op dit moment in mijn leven al een poosje geen collega’s of medestudenten meer heb, en in de loop der jaren ook de hoeveelheid familie, vrienden en kennissen gedecimeerd is van “redelijk weinig” naar “op 1 hand te tellen”, vervulden deze kletspraatjes met soms wildvreemden een belangrijke rol in mijn sociale leven.
Als ik nu 1 keer per maand iemand in het OV spreek is het vaak, en zelfs dan is het niet zoals vroeger: het gaat alleen nog maar over Corona. Begrijpelijk, maar vermoeiend. Eigenlijk is het internet, en dan meer specifiek Instagram, momenteel mijn enige bron van bushaltecontact.
Sowieso is het internet al heel lang een plek waar ik, onafhankelijk van mijn status in de IRL wereld, met relatief weinig moeite met veel mensen in contact kon blijven en van gedachten kon wisselen. Ik heb daarom lang ontkend wat ik al een kleine twee jaar langzaam zie gebeuren: Instagram is aan het uitdoven.
Ik “zit” al sinds 1996 op het internet, en heb de opkomst en ondergang van vele websites, fora, en social media platformen meegemaakt, ik herken de tekenen. Geen nieuwe volgers meer, de interactie wordt minder, de likes nemen af, mensen posten minder, de communicatie verplaatst zich naar direct messages, mensen loggen niet meer in, mensen verwijderen hun accounts.
Op dit moment bestaat 95% van mijn timeline uit reclame en “voorgestelde berichten”, er is nog ietwat persoonlijke activiteit in de instastories, maar ook dat neemt af. Natuurlijk speelt de pandemie hierbij een rol, maar de neerwaartse spiraal is al ruim voor Corona ingezet. Aan het begin van de lockdown (maart/april) was er een kleine opleving, maar daarna is de activiteit weer snel afgenomen.
Voor wie nu denkt: “Op mijn timeline is niets aan de hand!”: dat kan. Het hangt af van wanneer jouw vrienden/interactieve volgers ermee kappen. Zo zijn er blijkbaar nog steeds mensen die super (inter)actief zijn op Twitter, terwijl ik eind 2012 stopte omdat ik het al meer dan een jaar schijtzat was om voornamelijk in de ruimte en/of tegen mezelf te lullen. En waar ik toen overstapte op Tumblr, en daarna op Instagram, is er nu… niks.
Jarenlang is er altijd een nieuwe website, een nieuw forum of een nieuw platform geweest waar ik naar kon overstappen. Ik ben tijdens die doorstroom naar andere platformen helaas ook mensen bij kwijtgeraakt, maar een “harde kern” verhuisde mee. Deze keer echter, is er geen nieuw platform. Ja, TikTok, maar ik ben 45 jaar oud en mijn dansante dagen liggen VER achter me. Sowieso is dat een platform gericht op kinderen, want die zijn de toekomst(ige consumenten).
De pijnlijke realiteit is dat er met het einde van Instagram niet alleen een einde gaat komen aan mijn tijd op het internet, maar ook aan contacten met mensen wier levens ik jarenlang (sommigen bijna 20 jaar!) gevolgd heb en vice versa.
“Spreek dan in het echt af!” hoor ik al roepen. Dat is in sommige gevallen onmogelijk, wegens halve werelden afstand of elkaar alleen onder pseudoniem kennen. #oldschool Maar zelf als dat niet het geval is, acht ik de kans nul dat er offline contact gaat plaatsvinden. Mijn ervaring is namelijk dat er toch een tijdraam is waarbinnen dat offline contact na eerste online kennismaking moet plaatsvinden, zeker als je dicht bij elkaar in de buurt woont. Als je op 20 minuten van elkaar vandaan woont, maar in 10 jaar tijd niet afspreekt (of tot een afspraak komt), dan gebeurt het niet meer.
Wat dat betreft zijn jarenlange online vriendschappen waarbij er geen IRL voortzetting plaatsvindt vergelijkbaar met andere contextgebonden contacten: denk aan die leuke mensen op vakantie, of je collega van kantoor, of die aardige buurvrouw. Zodra je weer terug bent van vakantie, of ergens niet meer werkt, of verhuist, stopt het contact meestal. Het is maar heel zelden dat er buiten die context een gemeenschappelijke grond is waarop de vriendschap voortgezet kan worden.
Dit wil uiteraard niet zeggen dat contextgebonden vriendschappen geen betekenis hebben of niet waardevol zijn, integendeel. Ik zie mijn online contacten niet wezenlijk anders dan mijn offline contacten, hoe vreemd dat volgens sommigen ook mag zijn.
Vanaf het moment dat het internet veranderde in een advertentiekanaal heb ik geweten dat er ooit een moment zou komen waarop ik officieel “te oud” zou zijn om nog een doelgroep te zijn voor eh, wie dan ook, en dat dat het einde zou betekenen van online life as I know it. Toch vind ik het hartverscheurend dat dat moment nu dichterbij is dan ooit.
Waar ik in andere jaren mensen “Een gelukkig [vul jaar in]!” wenste, houd ik het dit jaar bij “Een beter 2021!”, geïnspireerd door de Counting Crows lyrics die al drie weken in mijn hoofd spoken:
A long December and there’s reason to believe
Maybe this year will be better than the last
Want hoewel het natuurlijk elk jaar zo is dat New Year, New You grotendeels onzin is, is het dit jaar natuurlijk 100% flauwekul. We zitten nog steeds midden in een pandemie, en het zal nog wel even duren voordat iedereen van een vaccin voorzien is. Ook is het daarna maar de vraag wanneer de wereld weer “normaal” wordt en hoe dat “normaal” er dan uit gaat zien. Overigens koester ik geen enkele hoop dat deze pandemie voor daadwerkelijke, langdurige, collectieve verandering gaat zorgen in hoe we als mensheid met elkaar, met andere dieren en met de planeet omgaan.
Zoals we sinds maart gezien hebben, zijn een groot deel van de mensen extreem gehecht aan wat ze gewend zijn en hebben ze geen enkele behoefte om hun denkbeelden en/of levensstijl kritisch onder de loep te nemen, laat staan aan te passen. Uiteraard zijn de onderliggende maatschappelijke structuren er ook op gericht om dit zo te houden, maar dat toch vrij stevige gebrek aan bereidheid om je leven ook maar een klein beetje aan te passen vond ik heftig. Ook compassie blijkt op grote schaal nogal een dingetje te zijn, met name het gebrek eraan. Ik verwacht dan ook dat we uiteindelijk grotendeels teruggaan naar “vroeger”. Natuurlijk zullen bepaalde dingen verdwijnen en niet meer terugkomen, maar ik vrees dat dat vooral zaken zijn die nu al ondergewaardeerd en daardoor gesubsidieerd zijn. Laten we hopen dat het meevalt. Laten we ook hopen dat ik volgend jaar niet langer mijn inspiratie uit Counting Crows lyrics moet halen, want damn.
Anyway, fijn dat u er nog steeds bent en een beter 2021!