Het nieuwe jaar begon goed: net als vorig jaar begon ik mijn jaar met The Year Compas. Op de website kun je een gratis boekje downloaden met vragen waarmee je het vorige jaar kunt afsluiten en het nieuwe jaar kunt beginnen. Het was interessant om terug te kijken op het afgelopen jaar, een overzicht te maken van alles wat prettig was, goed ging of voor verbetering vatbaar was en zo 2017 af te sluiten. Vervolgens opende ik 2018 officieel door mijn doelen, wensen en dromen voor het komende jaar te noteren. Ja, ook degene waarvan ik denk “Naaah, gebeurt nooit!”, want hoe onrealistisch ook, dit soort dromen staan ergens voor en het is altijd leuk om te deduceren waar het nou eigenlijk om gaat: aandacht bijvoorbeeld, of rust, of graag een kat willen. Ik ben benieuwd hoe ik hier in december 2018 op terugkijk, het was erg boeiend om terug te kijken op wat ik eind 2016 geschreven had en wat ervan terechtgekomen is.

Op Goodreads houd ik bij wat ik aan boeken lees, hieronder een overzicht van wat ik deze maand heb geluisterd en gezien heb en met de wereld wil delen:

Geluisterd – Muziek

“Just for Us” – Francis and the Lights. Waar het vorige album voelde alsof het voor mij (als in: de luisteraar, het is niet alsof Francis en ik matties zijn. Helaas.) geschreven was, voelt dit album alsof het voor/over een heel specifiek iemand geschreven is. Dat maakte voor mij de BAM!-style directe betrokkenheid minder, maar desondanks is het een mooi album. En niet alleen omdat Francis’ stem klinkt als een perfecte kruising tussen Peter Gabriel en Patrick Stump.

“Rainbow” – Kesha. Ik denk niet dat ik daar nog iets over kan zeggen wat al niet geschreven is, behalve misschien dat ik het naarmate ik het vaker luister, nóg beter vind.

“Nada” – Daan. In de afgelopen jaren heb ik de output van Daan wat meer op een afstand gevolgd. Op een dusdanige afstand dat ik niet had meegekregen dat hij al in 2016 een nieuwe plaat had uitgebracht, “Nada”. In tegenstelling tot wat de titel lijkt te willen impliceren is deze plaat absoluut iets. Vooral een aanrader voor de liefhebbers van “Dead Man Ray”-Daan en “Profools”-Daan. En voor alle andere mensen.

Geluisterd – Podcasts

Bob. Over een oude dame met een jeugdliefde die misschien wel nooit bestaan heeft, de zoektocht naar die jeugdliefde, en over wat nou waar is en wat niet. En of dat er eigenlijk wel toe doet. Absolute aanrader!

Soul Music. Zoals de website zegt: “Series about pieces of music with a powerful emotional impact.” In elke aflevering wordt een bepaald nummer of muziekstuk besproken. Overigens gaat het dus om “muziek voor de ziel”, dus niet uitsluitend om soul-als-in-het-muziekgenre. (Deze podcast werd me getipt door Kouw).

You Must Remember This. Old Hollywood. Geheimen. Vergeten geschiedenis. En dat alles geplaatst in de sociaal-maatschappelijke context van de tijd. Daarnaast heeft vertelster Karina Longworth wat mij betreft de ultieme “je mag me ook gewoon het telefoonboek van a – z voorlezen”-stem.

The Zine Collector Podcast. Een podcast over zines. Mét beeld. Wat wil je nog meer? Niks. Ook als u geen idee heeft wat een zine is.

Gezien – Films en documentaires

“Le sens de la fête“, in Nederland gek genoeg op de markt gebracht onder de werkelijk nietszeggende titel “C’est la vie”, maar daarom niet minder dolkomisch. De film volgt de lotgevallen van een cateringbedrijf gespecialiseerd in bruiloften, en uiteraard loopt het gierend uit de hand. Extra extra grappig als u Frans spreekt.

“Instant Dreams“. Een wat dromerig-filosofische documentaire over Polaroidfotografie en de mensen die ervan houden. Ik heb na afloop direct de mijne maar weer van de hoogste plank gehaald en wat film besteld.

Gezien – TV en Youtube

Ink Master season 10. Mijn grootste “guilty pleasure” waar ik me verre van schuldig over voel, is het kijken van trashy tattoo (reality) shows. Het begon ooit met Miami Ink, toen LA Ink (ja, die met Kat von D), Best Ink, Ink Master, die ene serie over een tattoo shop in Venice Beach, Tattoo Nightmares, Tattoo Fixers… Zodra er “Ink” of “Tattoo” in de titel staat, kijk ik het, hoe trashy ook. Uiteraard ben ik me volledig bewust van hoe totaal niet-realistisch en soms ook behoorlijk problematisch deze series zijn, al was het maar omdat er nu mensen zijn die aan zichzelf refereren als “canvas”, denken dat een full sleeve binnen 20 minuten getekend is, en er binnen een half uurtje op zit. Waarom ik het toch kijk? Heel eerlijk: voornamelijk omdat ik helemaal zen van binnen word van het “zzzzzz”-geluidje van de tattoo machines.

Alle Bullet Journal video’s van CreaChick, omdat het blijkbaar 2x zo prettig stickertjes plakt in mijn dagboek als ik naar iemand kijk die ook dingen op dingen plakt.

Volgende week woensdag uiteraard weer een post hier op Featured Mag! Tot dan!