Allereerst zo op de valreep nog een gelukkig 2020! Ik hoop dat ook dit jaar iedereen die dit leest nog in het bezit is van evenveel ledematen, huisdieren en huisgenoten als voor de jaarwisseling. Laten we hopen dat er binnen afzienbare tijd een einde komt aan het huidige vuurwerk “beleid”.

Als het op bloggen aankomt, zijn er twee dingen waar ik nogal kriegelig van word: 1) bloggers die hun blog verwaarlozen en dan maanden later komen aanzetten met “Sorry dat ik zo lang niet geblogd heb”, en 2) de lijst aan smoesjes/excuses/daadwerkelijke redenen waarom ze niet geblogd hebben. Het is, uiteraard uitzonderingen daargelaten, niet relevant en ook niet bijster interessant. Toch ga ik beide voor het eerst in mijn bijna 18-jarige blogcarrière doen:

Sorry dat ik mijn blog zonder enige aankondiging of uitleg compleet verwaarloosd heb. Ik heb heus geen illusies dat drommen mensen me gemist hebben, maar ik vind dat het niet uitmaakt of je 5 of 500.000 lezers hebt: ghosten is gewoon niet ok. Waarom ik het dan toch gedaan heb? Omdat ik elke week dacht: “Deze week haak ik weer aan”, en er elke week weer iets nieuws gebeurde waardoor ik de blogpost van de week niet afkreeg. Mijn draft folder bevat momenteel 53 blogposts in diverse stadia van ontbinding gereedheid. Deze blogpost zal de eerste sinds april zijn die ik afschrijf.

Want hoewel ik mezelf graag ~een artiste~ waan, ben ik absoluut geen natuurtalent. Het heeft letterlijk tot mijn 35e geduurd totdat ik een beetje fatsoenlijk kon schrijven (laten we het over het niveau van mijn andere artistieke vaardigheden maar niet hebben) en nog steeds is het een moeizaam proces. In tegenstelling tot wat veel mensen schijnen te denken, rolt het niet makkelijk mijn pen uit. Creëren van tekst vereist een bepaalde mate van contemplatie, van ruimte, van tijd om dingen te laten marineren. En de weinige energie die ik daar in 2019 voor had, heb ik besteed aan het eindelijk afschrijven van mijn scriptie.

2019 was een intens jaar. Ik voelde me vrijwel continu alsof ik voor een op hol geslagen, niet uit te zetten ballenkanon stond met mijn oude houten Dunlopracket en mijn zeer matige tennistechniek. Het ene issue was nog niet opgelost, of het volgende diende zich al aan. En hoewel ik veel ervaring heb met ad hoc dingen oplossen (het was tenslotte ooit mijn baan), is met name de mentale belasting vele malen groter als het gaat om dingen die mij persoonlijk aangaan. Het was het jaar waarin ik na bijna 22 jaar in dezelfde woning verhuisde. Het was het jaar dat ik voor 3 weken terugkeerde naar Californië. En het was op de valreep ook het jaar waarin er eindelijk, eindelijk, EINDELIJK een einde kwam aan de ware helletocht die mijn BA Engels was.

Uiteraard viel ik daarna face forward de post-prestatiedepressie in, en werd ik vervolgens geveld door de sonic death flu.

Het is vandaag 24 januari, ik ga straks in vol ornaat mijn fysieke diploma ophalen bij de onderwijsbalie, waar naar alle waarschijnlijkheid een sikkeneurige werkstudent het vodje mijn kant op zal smijten, en dan ben ik klaar. Het komende jaar hoef ik “niks”. Ik hoef geen studies af te ronden, geen woningbouwverenigingen tot actie te bewegen, geen verhuizingen te regelen, geen papierwinkels te stroomlijnen, geen reizen te plannen, geen ziekenhuistournees te organiseren. Ik hoef helemaal nâks.

Hoewel “niks doen” mijn levensambitie is, houd ik dat over het algemeen zo’n 2 weken vol. Ik heb dan ook besloten maar weer bij het begin te beginnen: mijn dagboek updaten, mijn blog bijwerken, de projecten afmaken die zijn blijven liggen, 40.000+ foto’s uitzoeken, de laatste dozen zooi uitzoeken en weggooien, mijn kantoor fatsoenlijk opruimen, die 60 boeken op mijn TBR lijst lezen. Voor het eerst van mijn leven verkeer ik in de gelukkige omstandigheid dat ik dingen af kan sluiten voordat ik aan iets heel nieuws (moet) gaan beginnen, en dat ik ook de tijd heb om uit te zoeken wat dat “nieuws” dan precies gaat zijn. Veel kan ik daar nu niet over zeggen. Niet eens uit bijgeloof overigens, maar gewoon omdat ik werkelijk geen idee heb. Alle dingen die ik ooit wilde doen, heb ik al gedaan, of liggen ver buiten de realiteit. Ja, daar heb ik ook een ¾ geschreven blogpost over liggen, ergens, dus die volgt nog. Ooit.

TL;DR: sorry voor het ghosten, ik ben terug, hoe gaat het met u?