Elke dag is een nieuwe dag om “opnieuw” te beginnen, te rebooten, maar sommige data maken deze overgang gevoelsmatig wat makkelijker: maandag, de eerste van de maand of 1 januari. In Frankrijk hebben ze een fantastische dag : elk jaar op 1 september is het “La Rentrée” (“De Terugkeer”). Dit is de dag waarop het nieuwe schooljaar begint, en het officiële einde van de zomervakantie. In Frankrijk duurt de zomervakantie namelijk twee maanden (juli en augustus) en het hele land ligt dan vrijwel plat, zeker in augustus.

Vandaag is het 1 september 2020. Het jaar is alweer bijna voorbij, en hoewel ik niet geloof in “Het leven wordt van het ene op het andere moment anders, puur omdat de datum verandert”, denk ik wel dat jezelf voornemen vanaf een bepaalde datum te stoppen met een beetje vegeteren, als een stok achter de deur kan werken.

Ik merk namelijk dat ik me toch wat lamgeslagen voel door de Coronapandemie, de algehele politieke staat van de wereld, en de hittegolf, die een overduidelijk gevolg is van de ernstige klimaatproblemen waar vanuit de politiek nauwelijks concreet iets aan gedaan wordt. Het was geen bijster inspirerende periode wat mij betreft. Nu het wat koeler is en ik niet continu afgevoerd dreig te worden naar het ziekenhuis wegens oververhitting omdat ik medicatie gebruik waardoor ik mijn lichaamstemperatuur niet goed kan reguleren, is het weer tijd om verder te werken aan mijn nog steeds middellange to do list.

Omdat een goed begin het halve werk is, ben ik begonnen met het deactiveren van mijn Facebookaccount. Hoewel ik nooit iets met Facebook gedaan heb, was het deactiveren toch een mijlpaal. Ik heb het account indertijd aangemaakt om te gebruiken tijdens een stage en daarna tijdens een vervolgopleiding waar ik voor aangenomen was. De stage heb ik moeten afbreken toen ik een herseninfarct kreeg, en de vervolgopleiding is niet doorgegaan omdat het na dat herseninfarct lang geduurd heeft voordat ik weer de moed vond om mijn scriptie af te schrijven en mijn bachelor af te ronden.

Het definitief deactiveren van mijn Facebookaccount riep een boel gevoelens op. Ik moest terugdenken aan hoe ik me voelde toen ik, speciaal voor mijn droomstage, er tóch een aanmaakte. Ik moest terugdenken aan hoe veelbelovend mijn toekomst er toen uitzag, en hoe er door dat herseninfarct van die veelbelovende toekomst niets terechtgekomen is. Dat is en blijft een verdrietige situatie, en ik heb het deactiveren achteraf gezien lang voor me uitgeschoven omdat ik gewoon geen zin had om weer zo acuut met dit verdriet geconfronteerd te worden. Nu het deactiveren achter de rug is echter, voel ik voornamelijk opluchting: ik heb nooit een Facebookaccount gewild, en nu heb ik er ook geen meer. Dat voelt congruent.

In de komende maanden ga ik, behalve reikhalzend uitkijken naar het Coronavaccin, weer verder met niet alleen het afmaken van (s)lopende zaken, maar ook met het opruimen van dingen die, net als dat Facebookprofiel, nergens meer over gaan. Denk aan 5 jaar emails, oude profielen op websites, elk mogelijk document dat ik ooit voor mijn studie heb moeten downloaden, 15 jaar foto’s, kortom: dingen die ik niet zie, maar die ondertussen wel tientallen gigabites aan ruimte innemen op mijn laptop en op externe harde schijven. Over foto’s gesproken: ik heb nog een aantal fotoseries van museumbezoeken teruggevonden die ik nooit eerder geplaatst heb, die volgen binnenkort. En ja, ook de artikelen waar ik al maanden van zeg dat die “binnenkort” komen, komen eraan.