De niet-schrijvende schrijver

by

Sinds een aantal jaar overkomt het volgende me regelmatig: tijdens een “Goh, wie ben je en wat doe je?”-gesprek komt het feit dat ik schrijf aan de orde, waarna blijkt dat de andere partij “ook schrijver is” en “bezig is met een roman”. Als ik dan geïnteresseerd doorvraag, blijkt echter dat deze schrijver geen aantekening op papier heeft gezet, niet eens losjes research heeft gedaan en eigenlijk ook geen enkel idee heeft van een verhaal. Als ik dan vraag naar wat ze verder schrijven of geschreven hebben, dan blijkt dat niets te zijn: geen blog, geen column, geen zine, geen kort verhaal, geen dagboek. Helemaal niets. Een schrijver die niet schrijft en ook nooit geschreven heeft. Interessant.

Overigens is mijn definitie van schrijver helemaal niet strikt. Als je met enige regelmaat iets schrijft, ben je schrijver. Daarnaast is “schrijver” is geen beschermde titel en mogen mensen zichzelf noemen wat ze willen, maar ik vind het gewoon zo vreemd. Waarom zou je iets willen claimen dat op geen enkele wijze op je van toepassing is? Als je nooit danst, zelfs niet in je eentje in je woonkamer, dan noem je jezelf toch ook geen danser? Althans, ik ben nog nooit iemand tegengekomen die dat doet. En ik heb ook nooit iemand horen verkondigen dat ze “eigenlijk loodgieter” zijn, terwijl ze nog nooit ook maar het rubberen ringetje in hun kraan vervangen hebben.

Er is blijkbaar iets aantrekkelijks aan jezelf schrijver noemen, wat jezelf loodgieter noemen niet heeft. Is het de mythe van de getormenteerde artiest? Een vrijbrief om lekker stevig te zuipen? Staat het intellectueel? Krijg je er makkelijker verkering door? En waarom zijn deze niet-schrijvende schrijvers altijd bezig met een roman? Ik hoor dit soort types nooit vertellen dat ze werken aan een poëziebundel, een collectie korte verhalen, een toneelstuk, een filmscript of een novelle. Het is altijd een roman. Alsof er geen enkele andere literaire vorm bestaat.

De mensen die nu denken: “Het zijn zeker allemaal mannen, he?”, moet ik teleurstellen. Waar het zo’n 9 jaar geleden inderdaad vooral mannen waren die dit deden, kom ik tegenwoordig vreemd genoeg bijna alleen maar vrouwelijke niet-schrijvende schrijvers tegen. Ik heb hier geen verklaring voor. Overigens zijn alle mensen die ik spreek die wél schrijven, maar “nee, zichzelf geen schrijver zouden noemen” dan wel weer zonder uitzondering vrouwen. En dat vind ik dan weer jammer.

Nu ben ik vooral benieuwd of iemand dit herkent. Bent je ook een schrijver die continu niet-schrijvende schrijver tegenkomt? Hoe ga je daar (niet) mee om? Of ben je misschien zelf een niet-schrijvende schrijver? Waarom claim je iets te zijn wat je eigenlijk helemaal niet bent? Ik ben zo benieuwd wat het je oplevert. Ook zou ik dolgraag willen weten waarom het altijd romans zijn die niet geschreven worden. En uiteraard ben ik ook benieuwd of er ook niet-dansende dansers of niet-loodgieterende loodgieters bestaan. Mocht iemand een (deel)antwoord hebben op deze brandende vragen, dan hoop dat je die in het reactievak achterlaat.

Volgende week woensdag is het weer tijd voor een interview hier op Featured Mag! Tot dan!

1