Hai! Ik ben LP en ik heb een gruwelijke hekel aan het nummer “Africa” van Toto!

*met z’n allen: “Hai LP!”*

Deze haast fysieke afkeer voel ik al sinds ik het voor de eerste keer hoorde bij TopPop, ergens in 1983. Het is zo erg dat ik het nummer niet eens meer hoef te horen, alleen er al aan denken wekt bij mij een aan woede grenzende irritatie op. Met “denken aan” bedoel ik overigens “in mijn hoofd afspelen”, want ik ken het hele nummer van voor naar achteren. En achterstevoren.

Mijn heftige negatieve gevoelens kan ik zelf ook niet goed verklaren. Ik ben namelijk helemaal geen muzieksnob: zo houd ik geheel on-ironisch zielsveel van “Wonderwall”. Ook kan ik jaren ’80 bombast prima waarderen: “Red Rain” is een van mijn favoriete nummers ooit. Hell, ik vind het zelfs niet erg om geRickrolled te worden. Maar van “Africa” krijg ik de behoefte om met een grote bijl iets in tweeën te splijten, dus in het kader van “Ken Uzelve” besloot ik dat maar eens te analyseren. Om zeker te zijn dat ik er ondertussen in mijn hoofd niet een heel ander nummer van gemaakt heb, heb ik het nummer maar eens opgezet en beluisterd. Dat viel niet mee.

Het begint al met het intro. “TA-tata-tatata-TA”. Een deun die ik 1 keer al irritant vind, maar na 4 keer niet meer kan hèndelen, met daar dan dat vreemde marimba/kelimba-synthesizergeluid onder. Hoewel het nummer “Africa” heet, is dit geen Afrikaans ritme. Dit is een soort naar Jazz Fusion neigende Latin-rip off. En laat er nou geen enkele muzieksoort zijn waar ik zó de zenuwen van krijg als van Jazz Fusion: veel te veel te veel nootjes per seconde.

Dan komt de eerste regel: “I hear the drums echoing tonight”, want je zou door de intro toch spontaan hebben kunnen vergeten dat het hier om Afrika gaat. Want in Afrika heb je natuurlijk overal drums die echoën. Of zoiets. *rolleyes* Overigens heeft de tekstschrijver enorm last van het “Afrika is een land”-denken, want in de rest van het nummer worden nog een aantal heavy-handed clues gedropt waar mijn glazuur van barst: een “old man along the way” die hem moet gaan voorzien van “some long forgotten words or ancient melodies” (Magical Negro trope, anyone?),uiteraard zijn er “wild dogs” die “cry out in the night” en als je denkt dat het niet lomper kan, volgt er deze prachtzin “As sure as Kilimanjaro rises like Olympus above the Serengeti”.

Dit. Is. Aperte. Flauwekul. Ten eerste liggen de Kilimanjaro en de Serengeti een roteind uit elkaar en ten tweede, en dit is waar ik begin te schuimbekken, KUN JE NIET ZOMAAR BESLUITEN HET UIT TE SPREKEN ALS “SE-renget-I” OM HET IN JE ZANGLIJN GEPROPT TE KRIJGEN.

*blaast uit*

Ok, weer even terug. Die eerste zin is namelijk ook meteen de laatste zin die verstaanbaar is. Wie dit nummer wel eens in een café meegebruld heeft horen worden, weet dat er voornamelijk veel gemurmel geproduceerd wordt dat ongeveer in de zanglijn past, tot het refrein. Ja, dat stuk waar de zanger plots zonder enige aanleiding of waarschuwing een octaaf of twee de lucht in schiet. Ik heb echt jarenlang gedacht dat dit een gevalletje “slechte verbinding tussen borst- en kopstem” was, maar het blijkt dus dat dit gewoon een heel andere zanger is dan de murmelaar van de coupletten. Niet dat hij overigens beter verstaanbaar is. Voor wie nu denkt “Ach zeur, hij is prima verstaanbaar! Ik zing het altijd mee in het café!” een quiz:

Zin 1 geef ik u, dat is “It’s gonna take a lot to drag me away from you”. En de volgende zin is

a) There’s nothing but a hundred men on Marshall Avenue!
b) There’s nothing that a hundred men or more could ever do!
c) There’s nothing that a hundred men on Mars can ever do!
d) There’s nothing that a ha-waa-waa ow mow cadava-dooo!

Het is b, maar het had net zo goed een van de andere zinnen kunnen zijn, want WAAR GAAT DIT NUMMER IN PIEPSNAAM OVER? Ik heb tot nu toe geen idee.

Maar eerst gaan we door voor de knaller: de eerste zin van het refrein! En dat is:

a) I was raised down in Africa

b) I miss the rains down in Africa

c) I piss in the rain down in Africa

Ha! Strikvraag! Want nope, het is niets van dat al. Het is “I bless the rains down in Africa”. En waarom doet hij dat? Zodat ze “do the things they never haaaaaaaaaaayahaaahyaaaahaaave”. Batsen dus. Waarmee we meteen de vraag “WAAR GAAT DIT NUMMER IN PIEPSNAAM OVER?” beantwoord hebben: niet over Afrika in ieder geval.

Het nummer gaat door: weer een murmelcouplet in die dwangmelodie, weer die constante dreun, nog meer instrumentatie, doorstomend als een ouderwetse stoomlocomotief naar weer een volgend refrein. Allemachtig, wat is dit nummer VOL. Nergens zit een pauze of een rust, nooit trekt een instrument zich even terug. Elke seconde is volgepropt met muziek, ik krijg het er letterlijk benauwd van. Nu is mijn favoriete nummer ooit “When Doves Cry”, dus ik zit wat voorkeur betreft aan de andere kant van het spectrum, maar als je “Africa” eens vergelijkt met “Take it easy” van de Eagles, dan hoor je waarschijnlijk wel wat ik bedoel. In dat nummer gebeurt ook een heleboel, maar het is veel minder een soort massief blok hout dat repetitief tegen je bakkes geramd wordt. Of misschien ben ik gewoon bevooroordeeld, want kom op, de Eagles zijn hartje.

Goed, we ploegen ons nog een keertje door het refrein heen en dan… een synthesizersolo die uit een geheel ander nummer lijkt te zijn binnengelopen. Echt, als je aan het begin van het nummer naar de wc was gelopen en nu terugkomt, dan zou je denken dat je van de “Africa”-hel verlost bent en in een andere, nogal The Little Mermaid-achtige, hel terechtgekomen bent. Maar gelukkig is daar dan weer dat #@$$%^#$ refrein, en nog een keer, en nu gaat die gozer er doorheen zingen en nog een keer die blessed rains in Africa en dan denk je dat je klaar bent maar nee: EEN OUTRO VAN FUCKING DERTIG SECONDEN. Kom op mensen, het nummer zelf duurt “maar” 4:30.

Het mag duidelijk zijn dat ik me aan zo’n beetje alles van dit nummer erger, maar het aller-agressiefmakendste, hetgene wat mij bijna uiteen doet spatten van agressie en visioenen geeft dat ik met een grote bijl dingen doorklief is toch die “ooh-hoo” aan het einde van het refrein. Mysterie opgelost. Anyway, here’s Wonderwall.