Eerder deze week schreef ik me in voor twee workshops van het Career Center, en in de welkomstemail begon het gemekker al: ik moet ergens β5 bekenden uit verschillende settingenβ gaan vragen wat mijn grootste talent is, waar ik het vaak over heb, hoe ik dingen doe en hoe ze me in een groep ervaren. Los van dat ik het behoorlijk vervelend vind om mensen lastig te vallen met dit soort stereotype βik doe een sollicitatiecursusβ-opdrachtjes, realiseerde ik me ook dat ik aan de antwoorden niet veel ga hebben. De ene persoon zal namelijk antwoorden βUitslapenβ, βToo Many Zoozβ, βOp het laatste momentβ en βGroep? Welke groep?β, terwijl een ander zal zeggen βEditenβ, βDe voortgang van haar zinesβ, βUiterst geordendβ en βHulpvaardigβ. De drie overigen zullen weer met iets heel anders komen, en bij elkaar gevoegd zullen ze misschien wel een complete(r) beeld van mij schetsen, maar nog steeds bitter weinig info geven over mijn geschiktheid voor een specifieke baan.
Het denken dat weten wie je bent en dan altijd βjezelf blijvenβ voldoende is voor een baan of zelfs een carriΓ¨re is namelijk de grootste flauwekul ever. Op βJe kunt beter spijt hebben van wat je wel gedaan hebt, dan van wat je niet gedaan hebtβ na natuurlijk, want dat slaat al helemaal nergens op. Hoezo kun je beter spijt hebben van iemand wel doodsteken dan van iemand niet doodsteken? Echt, stompzinnigheid ten top. Natuurlijk geloof ik dat het goed is om te weten wie je bent, ik geloof zelfs dat βweten wie je bent en waaromβ en dat met enige regelmaat (re)evalueren een van de belangrijkste dingen in het leven is. Als je weet waar je voor staat, kun je beter uitfilteren met wie en met wat je je bezig wilt houden. In die zin ben ik het dan ook wel eens met βjezelf blijvenβ: als vegetariΓ«r kun je beter niet bij een slager gaan werken, want dat matcht natuurlijk voor geen meter.
Het is echter wel zo, dat βjezelf blijvenβ voor sommige mensen maar tot op beperkte hoogte kan. Als jij afhankelijk bent van een omgeving die totaal anders is dan jij en je wilt niet continu in conflict leven of zelfs verstoten worden, dan zal je je moeten aanpassen. Hier zijn verschrikkelijk schrijnende voorbeelden van te bedenken, maar om het maar bij het onderwerp βwerkβ te houden een persoonlijk voorbeeld: in de dagen dat ik als secretaresse werkte, kon ik slechts zoβn 3% βmezelfβ zijn, en dan vonden ze me al βraar/mal/vreemdβ. Waarmee ze eigenlijk bedoelden βheeft een andere opleiding dan wijβ, βheeft een ander privΓ©leven dan wijβ en eigenlijk ook gewoon βis veel meer buitenlands/allochtoon dan wijβ.
Meestal is het namelijk al zo dat zodra ik ergens binnenkom op een sollicitatie en me voorstel als βmezelfβ met mijn overduidelijk Niet-Van-Hier achternaam, men mij meteen teveel βmezelfβ vindt. ALS ik al een sollicitatiegesprek krijg, want discriminatie puur op basis van naam is natuurlijk ook nog een ding.
Ik denk dat iedereen die ook maar een beetje afwijkt van de norm die op een bepaalde plek heerst, dit wel herkent. Uiteraard is βde normβ op de ene plek anders dan op de andere waardoor je persoonlijke βafwijkfactorβ niet in alle omstandigheden dezelfde is: in de ene omgeving kun je 3% jezelf zijn, in een andere misschien wel 70%. Ik denk dan ook dat het realistischer zou zijn om mensen mee te geven dat het belangrijk is om βjezelfβ te kennen, te weten welke vaardigheden je bezit en wat je graag doet, maar ook te laten inventariseren in hoeverre je bereid Γ©n in staat bent je aan te passen.
Want tenzij je precies in het maatschappelijk geaccepteerde gemiddelde van βjezelfβ past en er ook een beroepsgroep is waar je dan precies in valt, is het hele βwees jezelf en je baan zal volgenβ op zβn best niet-helpend en op zβn slechts een toxische leugen. Zelf hoor ik liever eerlijk dat mijn naam, mijn afkomst, mijn persoonlijkheid, mijn uiterlijk, mijn leeftijd, mijn levensloop, mijn opleidingen en/of mijn gezondheid voor bepaalde werkgevers een reden kan zijn om mij niet aan te nemen, dan het βWees jezelf, dan komt het goed!β-praatje wat de realiteit ontkent.
Dan kan ik inventariseren wie ik ben, wat ik kan, wat ik wil en wat er van me verwacht wordt. Zo kan ik ervoor zorgen dat Public Me β’ , die ik als βvan de norm afwijkende persoonβ altijd deels zal moeten blijven βspelenβ om een beetje in het stramien te passen, niet al te ver van me af ligt. Echt volledig βjezelfβ kunnen zijn, voor zover dat bestaat natuurlijk, is een luxe die helaas niet voor iedereen weggelegd is. En de eerste stap om daar iets aan te veranderen, is om dat in ieder geval in sollicitatiecursussen te erkennen en daar realistische oplossingen voor aan te dragen.
0