Floaten bij Koan Float in Amsterdam

by

Een paar weken geleden op vrijdagavond laat, terwijl ik in mijn hoofd “Floating, floating, floating…” (denk “Rawhide”) zong, vocht ik me een weg door storm- en regenachtig Amsterdam richting Koan Float. Na het er jaren over gehad te hebben (“moet ik nog eens doen”), was het dan eindelijk tijd voor mijn eerste floating sessie.

Bij binnenkomst werd ik verwelkomd door de baliemedewerkster die me, nadat ik mijn jas en schoenen in de garderobe had opgeborgen, informeerde over het wat en het hoe. Het is de bedoeling dat je in je eentje, zonder badkleding in de cabine gaat liggen. Gelukkig voor de mensen die bloot-met-anderen vervelend vinden, staan de floatcabines elk in hun eigen afsluitbare kamer waar ook een douche aanwezig is.

Eenmaal in mijn kamer deed ik dus al mijn kleding uit, smeerde ik een paar kleine wondjes aan mijn vingers die ik als notoir nagelriemplukker weer bij elkaar geplukt had met vaseline in tegen het bijtende zout, deed ik mijn oordopjes in (dat raden ze aan) en stapte ik na een korte douche (verplicht!) de cabine in.

De cabine is 2 meter 10 lang, 1 meter 60 breed en 1 meter 55 hoog, dus ik (1 meter 68) had de ruimte. Daarnaast kun je er ook voor kiezen om de klep open te laten. Ik besloot de klep dicht te doen en de radio uit te zetten, maar het licht nog even aan te laten. Ook checkte ik waar de intercom en de noodknop zich bevonden, zowel om voorbereid te zijn als om er niet per ongeluk tegenaan te komen. Het water was warm en het voelde in eerste instantie vreemd: anders dan in een gewoon zwembad, hoefde ik geen enkele inspanning te verrichten om te blijven drijven.

Na even gedreven te hebben, begon ik mijn nek en schouders flink te voelen. Hier was ik al voor gewaarschuwd, en er is in de cabine een schuimrubberen drijfring die je als kussen kunt gebruiken. Waar ik ook voor gewaarschuwd was, was om geen zout water in mijn ogen te krijgen en dat ging bij het pakken van de ring uiteraard mis: ik veegde volautomatisch een pluk haar uit mijn gezicht en kreeg toen een druppel in mijn oog. Niet onoverkomelijk, maar wel dusdanig onprettig dat ik het iedereen afraad.

Weer drijvend deed ik mijn ogen dicht, en verwachtte een MRI laborant door de intercom die “We gaan beginnen! Adem in… en uit… hou vast… [10 seconden] en adem maar weer door” ging zeggen, maar nadat ik het licht uitdeed, had ik daar geen last meer van. En toen ging het snel: voor mijn gevoel waren er nog geen 5 minuten voorbij, toen ik daadwerkelijk een stem door de intercom hoorde die me vertelde dat het tijd was om uit de cabine te komen: ik vermoed zo dat ik op een gegeven moment in slaap gevallen ben.

Eenmaal weer voorzichtig uit de cabine geklommen nam ik weer een douche om het zout goed van me af te spoelen, en eenmaal weer aangekleed dronk ik nog een bekertje gefilterd water in de wachtruimte voordat ik, zo chill als mogelijk, weer door een nat en waaierig Amsterdam naar huis ging.

De tl;dr versie:

  • Uiterst vriendelijk personeel;
  • Volledige privacy, je moet wel bloot, maar niet met anderen;
  • De cabine is ruim(er dan een MRI apparaat);
  • Het moeiteloos drijven is even wennen;
  • Het water is echt echt heel heel zout en doet pijn als het in je ogen komt;
  • Smeer kleine wondjes dan ook in met vaseline (is daar aanwezig);
  • Eenmaal in de cabine was ik mijn tijdsbesef volkomen kwijt;
  • Dit was zeker voor herhaling vatbaar.

Uiteraard zijn vragen en/of eigen ervaringsverhalen met betrekking tot floaten van harte welkom in het commentvak!

Links:

Koan Float Amsterdam
Koan Float Technologies

Disclaimer: zoals op alle “En op pad!” posts is ook op deze post “zelf geboekt, zelf betaald, zelf enthousiast geworden, zelf geschreven”-van toepassing.

***

Volgende week woensdag is het alweer tijd voor de maandelijkse update. Tot dan!

1