Het was een lichte zonnige dag toen ik, pruik gestraight, kattenrugzak om, naar de bushalte liep en op het bankje ging zitten. Mensen die mij al langer (op Instagram) volgen, kennen het uitzicht:

Ik wachtte daar op de bus, die mij naar Amsterdam Centraal zou brengen, waar mijn tour zou beginnen. “Tour?” hoor ik u denken, “Is het haar dan éindelijk gelukt om een baantje als merchverkoper-totdat-haar-band-succesvol-wordt te regelen?” Eh, nee. Dat niet. Maar ik had wel een NS dagkaart voor 16 euro gescoord en besloten om zowel naar het Too Many Zooz optreden op het Bevrijdingsfestival in Zwolle als het optreden op het Bevrijdingsfestival in Groningen te gaan. Stevig doorlopen, de juiste treinen halen en het moest lukken.

De bus, met roodwitblauw vlaggetje, kwam op tijd, dus ik haalde netjes mijn trein naar Zwolle. Ik was hier zo van onder de indruk, dat ik spontaan vergat om onderweg foto’s te maken. De eerstvolgende foto is dan ook genomen in Zwolle, terwijl ik in een kolonne mensen richting het festivalterrein liep:

Een goed levensmotto.

Wat betreft die kolonne, die had ik niet verwacht. De laatste keer dat ik bij het Bevrijdingsfestival in Zwolle was, was namelijk diep in de jaren ’90, toen het nog op een pleintje in het centrum was. Nu echter liep ik richting een heus festivalterrein maatje “Pinkpop 1995”. De eerste en meteen ook laatste Pinkpop editie die ik ooit bezocht. Ja, ik ben oud. Overigens was het prima dat ik niet bij de omvang van het huidige festival had stilgestaan, anders was ik thuisgebleven. En had ik deze blogpost niet kunnen schrijven de Zooz niet voor de respectievelijk 4e en 5e keer kunnen zien in eh, 7 1/2 week. #fangirl

Ik schuifelde verder, werd gefouilleerd bij de ingang, stiefelde eerst richting de muntjes, toen het toilet en vervolgens het podium waar alles nog moest beginnen:

Aangezien het buiten bijna 30° C was en het optreden in een tent was, besloot ik maar voor het podium te blijven wachten.

Pro-tip: altijd een vuilniszak bij je hebben, kun je zitten zonder zompig te worden.

De sound werd gecheckt, de tent liep langzaam vol, ik deelde nog wat oordopjes uit en daar waren de Zooz:

Het was de eerste keer dat ik ze op een festival zag en niet in een zaal waar iedereen ze kent, dus het publiek ging er niet meteen vanaf de eerste noot keihard tegenaan. De Zooz echter wel, en binnen een half nummer ging de tent los.

Hoewel ik graag nog wat meer van het Bevrijdingsfestival Zwolle gezien had, moest ik direct na het optreden weer richting station Zwolle om de trein naar Groningen te halen.

Dat lukte.

De reis duurde een klein uur, dus ik had eindelijk wat tijd om uit te puffen. Letterlijk, want het was nog steeds bijna 30° C.

Eenmaal in Groningen aangekomen, liep ik in de richting van het Stadspark. De uitleg over de bussen was dusdanig vaag, dat ik het niet aandurfde om verdwaald te raken en het optreden te missen. Ik zette er flink de slof in en al snel was ik bij de hoofdingang van het park.

Zoals u hierboven ziet, was er nog een flinke afstand te overbruggen voordat “LP” bij “Zooz” was. Het was erg druk en na wat voelde als een half uur door een massa heenbewegen, checkte ik mijn telefoon om te kijken of ik nog op schema was: ik bleek slechts 10 minuten gelopen te hebben. Op een gegeven moment moesten we met z’n allen onder een brug door:

waarbij ik zowaar GEEN paniekaanval kreeg, maar gewoon doelgericht doorliep. In mijn hoofd mekkerde een Breineekhoorn: “Grote Smurf, is het nog ver?” en ja, het was nog heel ver. Heel heel ver. Op het moment dat ik begon te vermoeden dat ik dat “Weide Wereld” podium nooit zou gaan bereiken, zag ik dit bord:

Het einde van de wereld zul je bedoelen.

Ik liep nog een kwartiertje door, doorkruisde een ligweide met honderden mensen en…

Ik was er! \o/

Ook hier verzamelde zich er langzaam maar zeker een behoorlijke hoeveelheid publiek, en na een aankondiging waren daar dan

De Zooz!

Letterlijk jong en oud ging helemaal los, en na een uur dansen kon ik uitgewrongen worden.

En toen moest ik nog terug! Dit vooruitzicht zorgde ervoor dat ik een half uur op een bankje ben blijven hangen en overwoog gewoon in het Groninger Stadspark te blijven wonen, want het was er best gezellig. Op een gegeven moment realiseerde ik me dat ik tegenwoordig een Willa heb, en heb ik me richting het station versleept.

Gek genoeg was de terugweg een stuk korter.

Eenmaal in de trein maakte ik de verplichte “Moe, maar gelukkig”-selfie

En na een kleine 2 1/2 uur was ik weer bij de bushalte in Amsterdam:

De leden van Too Many Zooz lagen volgens hun Instastories toen al lang en breed in bed, want die moesten de volgende dag richting Bretagne. Want dát zijn pas echt bikkels.

***

Disclaimer: zoals op alle “En op pad!” posts is ook op deze post “zelf geboekt, zelf betaald, zelf enthousiast geworden, zelf geschreven”-van toepassing.

1