In de zomer van 2018 deed ik bij CREA een week durende zomercursus Toegepaste Keramiek. Daar werd ik zó enthousiast van, dat ik van februari tot en met juni 2019 de 15 weken cursus gedaan heb. Wat ik er zo leuk aan vind? Het tastbare. Eerst heb je niks, nou ja, een homp klei, en dan bouw je daar iets van en dan heb je een object. En bij toegepaste keramiek is het dan ook nog iets waar je wat aan hebt: het “toegepast” betekent dat je gebruiksvoorwerpen maakt, zoals een bord, een kom of een beker. Wat ik ook interessant vind, is dat het materiaal je soms in een heel andere richting “dwingt” dan je zelf in gedachten had. Iets met uit je comfort zone. Maar dan op veilige wijze.

Op de bovenste foto zijn de bakjes/potjes/schaaltjes van respectievelijk rode en fijne klei al wel gebakken, maar nog niet geglazuurd. Op de onderste foto zijn ze dat dus wel. Ik vind het glazuren het spannendste van het hele keramiekproces: je kunt aan het poeder/de substantie namelijk niet zien welke kleur het uiteindelijk wordt. Je enige houvast is het kleurnummer en de naam van de kleur, en de plank met staaltjes:

Het heeft iets magisch om witte emulsie op een voorwerp te smeren en na het bakken pas precies te zien of het geworden is wat je ervan verwacht had:

Hierboven ziet u links het potje en de beker met het glazuur erop, en rechts hoe ze uiteindelijk na het bakken geworden zijn. Fascinerend he? Ook op de bovenste rij foto’s hieronder zijn de potjes links dezelfde als de potjes rechts. Op deze foto lijken de potjes die uiteindelijk nachtblauw geworden zijn, voor het bakken ietwat meer roze dan de potjes die in groen glazuur gedipt zijn, maar in het echt was het verschil nóg minder duidelijk:

Tijdens het maken van je voorwerp moet je rekening houden met het feit dat het voorwerp (minstens) twee keer gebakken wordt: 1 keer “gewoon” en 1 keer tijdens het glazuren. Beide keren krimpt je voorwerp een paar procent, dus je grote bekers en handige bakje voor een waxinelichtje worden… iets kleinere bekers en een bakje voor een gewone kaars.

Behalve grove, fijne, en rode klei, is er ook zwarte klei. Die is “nat” bruinig, maar na het bakken donkerbruin/zwart; iets donkerder dan hierboven op de foto. Het effect met glazuur was heel verrassend, voornamelijk omdat er geen staaltjes van dit glazuur op zwarte klei beschikbaar waren. Hopelijk kan ik in de toekomst een keer een wat groter werk maken van zwarte klei, ben zeer benieuwd hoe dat uitpakt.

Over grotere werken gesproken, hierboven ziet u mijn pièce de résistance (ja, de accentjes heb ik even gegoogled) van de zomercursus: een etagère. De opdracht was: “Maak een etagère” en eh, dat deed ik dan maar. De “kuipjes” heb ik gemaakt door platte plakken klei om papieren bakjes heen te vormen, en de “steunen” zijn ook platte klei tot een kokertje gerold. Het in elkaar zetten was eh, nogal een ding. Lees: ik had nog een kwartier tot het einde van de les, en anderhalf uur tot de tentoonstelling… Ja, paniek. Gelukkig is mijn keramiekjuf de kalmte zelve en hebben we hem binnen 20 minuten in elkaar gezet (foto links), waarna hij gebakken is (foto midden) en uiteindelijk een aantal weken later beschilderd en nogmaals afgebakken (foto rechts). Ik sta er nog steeds versteld van dat hij niet ontploft is in de oven.

En dan last but not least, mijn eindwerkstuk van de voorjaarscursus: de pompoen. Links ziet u het model en de eerste versie, in het midden versie 6 die fris geairbrushed is, en rechts het uiteindelijke produkt. Waar alle andere cursisten binnen 1 les een perfecte replica van een stuk groente of fruit wisten te produceren, kostte het mij maar liefst 4 (delen van) lessen, een boel frustratie, en een uitroep dat ik “die ui” het raam uit ging pleuren, voordat ik (uiteraard met hulp van de docente) mijn ui getransformeerd had tot een heuse pompoen. Zoals ik al eerder schreef: ik ben absoluut geen natuurtalent. Helaas. Gelukkig ben ik wel gezegend met een flinke hoeveelheid doorzettingsvermogen. En ervaring met airbrushen, want het oranje spuiten hielp ENORM voor de transformatie van ui naar pompoen. Waarmee weer bewezen is, dat alles wat je leert, ja, zelfs airbrushen op make up school, je uiteindelijk een keer van pas kan komen.

***
Disclaimer: zoals op alle “En op pad!” posts is ook op deze post “zelf geboekt, zelf betaald, zelf enthousiast geworden, zelf geschreven”-van toepassing.