Toen ik als tiener in mijn Andy Warhol-fase voor het eerst het blad Interview te pakken kreeg, ging er een wereld voor me open. In deze dagen van “24/7 internet” en “altijd alles op afroep beschikbaar” is het moeilijk om uit te leggen hoe de wereld toen was. Zelfs ik heb nu moeite om het in te voelen, terwijl ik het toch echt zelf heb meegemaakt indertijd.

Ik doe een poging: in 1992 een tijdschrift uit het buitenland – uit New York! – bemachtigen in de middelgrote provinciestad waar ik opgroeide, dat was alsof je een relikwie verkreeg, de jackpot won, van NASA toestemming kreeg om de ruimte ingeschoten te worden. Zeventien gulden vijftig betaalde ik voor dat buiten model, op krantenpapier gedrukte tijdschrift. Gezien het feit dat een pocketboek in die tijd nog geen tientje kostte, een klein vermogen. De man van de Bruna keek me aan alsof ik niet goed snik was, maar dat was ik (zoals ik al zei: middelgrote provinciestad) wel gewend.

Mijn obsessie met tijdschriften was al in 1986 begonnen, met het decembernummer van de Cosmopolitan, maar mijn obsessie met interviews begon met Interview. In de jaren die volgden, deed ik interviews voor de ene schoolkrant, de andere schoolkrant, zines (die toen nog gewoon “blaadjes” genoemd werden) en uiteindelijk voor het buurtblad. Tijdens het brainstormen voor onderwerpen voor op Featured Mag was “interviews!!!” dan ook het eerste wat ik opschreef.

Vandaag is de geïnterviewde iemand die ik vrij goed ken, namelijk ikzelf!

Wie ben je en waarom?

Ik ben LP, schrijver van woorden, plakker van dingen op andere dingen met Mod Podge, grootverbruiker van washitape en schieter van foto’s. Waarom? Omdat ik hiermee mijn non-stop denken kan kanaliseren en om kan zetten in iets tastbaars, wat me enorm veel voldoening geeft. In een wereld waarin veel van wat we doen niet-fysiek meer is en daarom redelijk ongrijpbaar, vind ik het prettig om dingen te creëren die Bestaan. Daarnaast ben ik extreem resultaatgericht en vind ik het prettig om “bewijs” te hebben van mijn arbeid. En hoewel ik sinds jaren probeer daar verandering in aan te brengen, kan ik nog niet echt zeggen dat hele “enjoying the process” onder de knie te hebben. Zoals ik tijdens een workshop schrijven ooit zei: “Ik hou niet van schrijven, ik hou van geschreven hebben.” Dat ik dan ook een enorme “to do lijst”-freak ben, zal u niet verrassen, toch?

Wat wil je bereiken?

Als ik, door een gesprek/zine/blogpost die ik schrijf, iemand kan bereiken en die persoon iets mee kan geven waar hij/zij/anders: [vul in] wat aan heeft, dan heb ik mijn doel bereikt. Ik vind het leven een complexe toestand en bovendien niet altijd leuk. Wat ik echter wel geweldig vind, is hoe we als mensen elkaar beïnvloeden op manieren waarvan we ons niet echt bewust zijn. Ondanks het cliché eindexamenspreuk-gehalte, is de quote van Chuck Palahniuk uit Invisible Monsters “Nothing of me is original. I am the combined effort of everybody I’ve ever known,” gewoon waar. Er zijn zoveel dingen die ik doe/maak/vind, die ik als “eigen” beschouw, maar die het resultaat zijn van beïnvloeding door anderen. Het fascineert me hoe impliciet dat kan zijn en hoe ieder mens alle input amalgameert tot iets geheel nieuws/“eigens”, en als ik daar voor iemand een onderdeel aan bij kan dragen, dan heeft mijn existens nut gehad.

Wat begrijp je niet?

Hatewatching. Waarom zou je je tijd, energie en (zeker in dagen van #spon) geld besteden aan iets wat je haat? Andere dingen die ik niet begrijp: alle “fobieën” die geen fobie zijn, maar gewoon pure haat, zoals racisme, homofobie, xenofobie en islamofobie. Sowieso, mensen die zich enorm druk maken (soms tot en met geweld aan toe) over dingen die hun leven feitelijk nul komma nul beïnvloeden. Kortom: mensen die de concepten “when it’s not about you, it’s not about you” en “logisch nadenken” niet begrijpen. Oh, en ik snap ook niet dat er blijkbaar mensen zijn die niet naar songteksten luisteren. Of die het nummer “Africa” van Toto geweldig vinden. Of die “Shape of You” van Ed Sheeran het toppunt van romantiek vinden. Of warm vanbinnen worden van dat gruwelnummer van die John Mayer over dat vaders lief voor hun dochters moeten zijn puur en alleen omdat John er anders last van heeft als hij later verkering met die dochter krijgt. Over “when it’s not about you” gesproken.

Wat begrijp je wel?

Katten. Klassiek ballet. Fundamentele nieuwsgierigheid en de drang naar kennis.

Wat heb je recent ontdekt?

Dat niet iedereen na vier keer een heel nummer inclusief tekst kan reproduceren, eventueel zelfs achterstevoren. Ik dacht echt dat iedereen dat kon, snapte ook nooit die quizzen waarin er een stukje muziek achterstevoren gedraaid werd en waar iedereen dan heel moeilijk bij keek. Altijd gedacht dat dat show was.

Wat zou je je jongere zelf vertellen?

Dat dus niet iedereen nummers achterstevoren in hun hoofd kan afspelen. Dat hoe meer je leert, hoe meer je erachter komt dat er nog veel meer te weten valt. Dat je sommige dingen nooit, nee, ook niet “als je ouder bent”, zult begrijpen, maar dat je droom om in een bibliotheek te wonen zodat je altijd alle kennis bij de hand kunt hebben, ook ’s nachts als je niet kunt slapen, wél uitkomt. Sterker nog, er komt zelfs een tijd dat je 24/7 verbonden kunt zijn met zo’n beetje alles in de wereld via een apparaatje even groot als een compact camera. En je kunt er nog mee bellen ook.

Volgende week leest u hier een verslagje van uithuizigheid in de serie “En op pad!”. Tot dan!