Verhuizen

by

Ik ga verhuizen. Nu hoor ik u denken: “Maar je bent toch 3 jaar geleden al verhuisd?” Dat klopt, en het was de bedoeling dat ik hier zou blijven wonen totdat ik de trap niet meer op zou kunnen, want dit was mijn absolute droomhuis in mijn absolute droombuurt. Dat die droom een nachtmerrie zou worden, had ik niet kunnen verwachten.

Maar laten we bij het begin beginnen. Ik woonde vanaf 1998 in mijn eigen huis op Het Eiland. 43m2 helemaal van mezelf. Ik was dolgelukkig. Natuurlijk was het wat gehorig, en natuurlijk hadden wij die in de 10 appartementen die vastzaten aan het grotere studentenhuis wel eens last van dat studentenhuis, maar het is Amsterdam: je mag al blij zijn dat je een dak boven je hoofd hebt.

Langzaam echter, kwam er een kentering. Ook onze appartementen werden studentenwoningen. Het verloop werd enorm. Dit was ook de tijd dat nieuwe bewoners grotendeels stopten met zich voor te stellen bij het inverhuizen. Dat zal deels te maken hebben gehad met de campuscontracten: ze wisten dat ze er nooit heel lang zouden wonen, omdat het minstens 2 jaar duurde voordat je überhaupt in aanmerking kwam voor een van de appartementen, en je er na het einde van je studie weer uit moest. Ook veranderde het publiek: het was duidelijk te merken dat studeren iets geworden was voor een ander slag mensen (K*tmensen – red.), dat zich niet zo bezig hield met wat kort daarvoor nog “normaal sociaal gedrag” gevonden werd. Natuurlijk waren er ook vriendelijke mensen die zich wel voorstelden, maar er zijn meer mensen geweest waar ik jaren onder gewoond heb, die ik nog nooit ontmoet heb. Uiteraard heb ik me een aantal jaar lang zelf dan maar aan elke nieuwe bewoner voorgesteld, maar op een gegeven moment was ook ik het zat om 4 trappen op te lopen om uiterst lauw, of eigenlijk gewoon compleet ongeïnteresseerd, ontvangen te worden.

Met het steeds groter wordende aandeel studenten, hadden we ook vaker, én heftiger, last van geluidsoverlast. Ik hoor jullie allemaal al roepen: “Jonge mensen! Moet je accepteren! Verhuis dan naar een normale wijk, bejaarde loser!” Hoewel ik het daar deels mee eens ben, is er natuurlijk een groot verschil tussen een paar keer per jaar in het weekend een feestje tot half 2, met van tevoren een briefje in de bus, en op de meest random momenten midden in de week gekrijs, gegil en gezang tot half 7 ’s ochtends. Over die fucking ontgroening op een donderdagavond ga ik het niet eens hebben.

Over mijn bejaarde loserschap dan weer wel: ik sta vanaf dat ik ingeschreven kan staan, ingeschreven bij Woningnet. Woningen, zelfs sociale huurwoningen, zijn er in de jaren echter niet goedkoper op geworden: met het salaris dat ik verdiende, waren mijn mogelijkheden dan ook zeer, zeer beperkt. En zelfs als ik het kon betalen: ik ga natuurlijk niet voor 2 keer zoveel geld in een kwalitatief slechtere woning in een matigere buurt wonen. Bovendien was mijn appartement toen ik er introk, een “normale woning” en had ik een “normaal huurcontract”; het was niet alsof ik een studentenkamer bezet hield. Achteraf gezien had ik, en met mij de andere “oudjes” met een vast contract, een andere woning aangeboden moeten krijgen toen het hele pand studentenhuisvesting werd, maar ja: Woonclubje De Rots.

Ik moest er dan maar het beste van maken, maar ik moet eerlijk toegeven dat me dat steeds slechter lukte. Ik kreeg er hoe langer hoe meer de pest in om mijn buren voor het eerst in al dan niet stronken staat te ontmoeten als ik om half 3 ’s nachts in mijn tijgerbadjas met capuchon voor de deur stond om ze te vragen of het “wat zachter” mocht. De wanhoop was op dat soort momenten enorm, maar ja, ik mocht al blij zijn dat ik een dak boven mijn hoofd had. Natuurlijk was het dodelijk vermoeiend om continu Woonclubje De Rots achter de vodden te moeten zitten vanwege nooit uitgevoerde reparatieverzoeken en dat een periode lang chronisch afgaande brandalarm, maar nogmaals: dak boven je hoofd. En verder was het echt wel een prima woning, in een prima buurt, en woonde ik er hele delen van het jaar dan ook nog steeds, eh, prima.

Toen gebeurden er een aantal zaken kort op elkaar: er werd 5 maanden lang, van 07:00 tot 17:00 aan beide kanten van het pand tegelijkertijd geschuurd en gebeiteld. Dit was fysiek te voelen, het hele pand trilde non-stop. Ik deed een poging om een BA Engels te doen, was al volkomen overbelast en sliep uitzonderlijk slecht, maar raakte hiervan dusdanig gestresst, dat ik op een gegeven moment nog maar zo’n 14 uur per week sliep, waarvan het merendeel in het weekend. Ik deed steeds vaker op nul uur slaap tentamens en presentaties. Ik werkte regelmatig 36 uur achter elkaar door, met af en toe een dutje van 20 minuten, meestal omdat ik voorover op mijn toetsenbord in slaap viel. Het waren de dagen van “Get a BA or die trying” en dat “die trying” is me, zoals bekend, bijna gelukt.

In de periode na mijn infarct merkte ik dat mijn gevoeligheid voor geluidsoverlast toegenomen was, en mijn geduld voor die takkeherrie niet meer bestaand was. Toen in de jaren daarna ook nog eens twee keer mijn woonkamer onderliep, en bij een reparatie mijn enige raam kwijtraakte, waardoor ik 9 1/2 week zonder raam in het donker zat, was de rek er bij mij uit.

Gelukkig was er deze keer een oplossing: ik zou gaan trouwen, en we zouden samen in een nieuwe woning gaan wonen. Ik checkte Funda elke dag voor woningen, en vond begin september mijn absolute droomwoning die ik naar mijn aanstaande opstuurde met “Hier gaan we wonen” als titel, heus wel wetende dat dat veel te vroeg was. Deze woning bevond zich in de Watergraafsmeer.

Al sinds ik er in 2005 voor het eerst kwam, droomde ik van wonen in de Watergraafsmeer. In die periode in mijn leven ging mijn leven vrij intens nergens over, en ik voelde me een absolute loser. Ik herinner me nog dat ik het Voltaplein op fietste en dacht: “Als ik hier zou kunnen wonen, dan is mijn leven geslaagd. Dan ben ik geen loser meer”. Ik ben die dag huilend naar huis gefietst, wetend dat dit nooit voor mij weggelegd zou zijn. Ik mocht al blij zijn dat ik een dak boven mijn hoofd had. U kunt zich dan ook voorstellen hoe EXTATISCH ik was toen ik 14 jaar later te horen kreeg dat ik in de Watergraafsmeer zou gaan wonen. In de woning van die veel te vroege advertentie. Letterlijk om de hoek van het Voltaplein.

Het begon goed: de directe buren bleken vriendelijk, de buren naast ons bleken studenten die klassieke muziek maakten. Mijn BA Engels was af, mijn oude studieschuld was eindelijk afbetaald, ik was getrouwd, ik woonde in de Watergraafsmeer in mijn droomhuis: niets stond een beter leven nog in de weg. Uiteraard werd er aan de overkant van de straat wel verbouwd, maar ach, dat heb je soms wel eens. Ik woonde ruimer, en had een kantoor met openslaande deuren, uitkijkend op een binnentuin. We hadden zelfs duiven!

Toen kwam de pandemie. Die zou twee weken duren.

***

Deel twee volgt morgen, 10 februari 2023.

5

Deze maand – december

by

Gelezen – Online

‘Londen en Athene dicht bij akkoord over Parthenon-sculpturen’ Het werd tijd;

In de categorie “NUL historisch besef”: Blond Amsterdam haalt na kritiek servies met lachende Anne Frank uit collectie;

‘Homo-propagandawet’ brengt Russische queer personen nog meer in het nauw;

2ManyDJs on 20 accidental years of mashups and mayhem: ‘It’s more fun when it’s a little bit naughty’;

Jonathan, the world’s oldest tortoise, marks his 190th with fanfare and salad cake;

Creative people: A note on the creative class by Bucket Siler;

Harry (69) haalt zwemdiploma: ‘Vroeger was het niet zo vanzelfsprekend’ Als iemand die ook pas op latere leeftijd (30+) haar (vervolg)zwemdiploma’s gehaald heeft, vond ik dit een ontzettend leuk artikel;

Runaway Teenager Killed in Long Beach Identified After 44 Years Quote: “Kenny, as his family called him, ran away a lot, according to his sister. However, he always came back. When he didn’t return that last time, they looked for him, and hired a private investigator. But eventually they assumed he’d started a new life somewhere. They never reported him missing”. Tuurlijk joh, een kind dat continu wegloopt is een compleet normale situatie, en vervolgens wel een privédetective inhuren, maar nooit aangifte doen van vermissing en dan maar aannemen dat hij “een nieuw leven” gestart is op zijn 15e is een compleet normale ouderlijke reactie…

Chateau Marmont Staff Wins Union Contract in Bruising Years-Long Battle;

Point Reyes Lighthouse’s rebirth: Mystery solved, $5 million renovation done Als ze nog een inwonende opzichter zoeken?

Opnieuw delen van het strand van Ameland weggespoeld;

In the Natural Hair Community, Inclusivity Is a Moving Target;

Faithless lead singer Maxi Jazz dies aged 65;

Stephen ’tWitch’ Boss, Former ‘Ellen DeGeneres Show’ DJ and ‘SYTYCD’ All-Star, Dead at 40;

De frisse tegenzinnen van straatkunstenaars Tycho en Hans de Tweede: ‘Met Amsterdamse humor bereik je het meest’;

How Rui Da Silva’s progressive house hit ‘Touch Me ft. Cassandra’ broke the pop mould;

Ontsnapte sneeuwuil uit Dierenpark Amersfoort na weken teruggevonden;

Influencer Andrew Tate in Roemenië opgepakt om mensenhandel en verkrachting;

Britse modeontwerpster Vivienne Westwood (81) overleden;

Vandaag in “Duh”: Study Shows L.A. ‘Street Sweeps’ Are Not Helping the Homeless;

Spielberg tells of guilt over harm hit film Jaws may have done to sharks En terecht!

Zeepaardje gevonden op het strand? ‘Breng het naar de opvang’;

Verder was december de maand van P-22:

Mountain Lion Stalking Hollywood Hills Will Be Captured;

P-22, L.A.’s Favorite Free-Roaming Cougar, is Caught: Could Be Killed;

P-22, L.A.’s Beloved Hometown Cougar, Has Been Euthanized;

P-22, Hollywood’s celebrity mountain lion, ends his reign;

P-22, L.A. celebrity mountain lion, euthanized due to severe injuries;

SoCal Native Americans Urge Tribal Burial for P-22 Cougar in Griffith Park;

A Eulogy for P-22, A Mountain Lion Who Changed the World;

Stunning photos of L.A.’s celebrity mountain lion P-22.

Geluisterd – Muziek

Francis and the Lights – See Her Out

TEEMID – Electric Feel

Rui Da Silva – Touch Me ft. Cassandra

Geluisterd – Podcasts

Heavyweight – Another Roadside Attraction “When Stephanie was in high school, a bookstore seemingly dropped out of the sky into her small Texas town. Then, just as quickly, it was gone”. Deze was JANKEN. U bent gewaarschuwd.

Gezien – Films en documentaires

Everything – The Real Thing Story

Ongeschreven Regels: Niet zoals het hoort Over jonge vrouwen die doof zijn.

Homemade – Phyllida Barlow

Art in the Twenty-First Century: Chris Ware in “Chicago”

Candy Over Candy Dulfer.

Gezien – TV en Youtube

The Commodification of Fall | Internet Analysis

Keepvogel – Noodweer

Her TINY HOUSE is the size of a garage, & it’s really cute!

Daddy Issues Onscreen – Why Our Culture Mocks Abandonment

The Absurd Logistics of Concert Tours Zo absurd vind ik die logistiek niet, maar wel een interessant inkijkje;

First on SoundCloud ’22: A spotlight on EKKSTACY

Diverse leutigheden

(re)Discoveries Een kunstbeurs voor kunstenaars die pas op oudere leeftijd kunst zijn gaan maken, of pas op oudere leeftijd erkenning hebben gekregen;

Voor aan de muur: Museum Beleving – Noses;

*BRB moving* The Futuro House by Matti Suuronen;

Er is er ook eentje waar je kunt logeren: Futuro House at Marston Park;

FanClub Centrum Voor de Amsterdam Centrum-fans;

Science Inspired Jewelry;

The Gävle Goat bleef dit jaar overeind!

2

2023

by

Allereerst wil ik iedereen een beter 2023 wensen! Dit overigens onafhankelijk van hoe goed 2022 was. De Feestdagen is altijd een vreemde periode voor me, omdat ik geen Kerst vier, en eigenlijk ook weinig “overgangswaarde” hecht aan Oud en Nieuw, zeker sinds ik weer in studiejaren leef. Hoezo afsluiting van het jaar? Ik ben nog niet eens op de helft. 2022 maakte voor mij dan ook onderdeel uit van studiejaar 2021/2022, wat uitstekend verliep, en nu van 2022/2023 dat vooralsnog niet bijster denderend gaat.

Sinds de zomer, toen ik met spoed kortdurend in het ziekenhuis opgenomen werd omdat ik fysiek niet helemaal ok was en de daaropvolgende bijstelling van mijn behandeling, gaat het eigenlijk… niet. Het is me niet helemaal duidelijk of het door de medicatiewisselingen komt, of dat het toch de terugslag van De Pandemie is, maar het gaat op alle fronten uitzonderlijk matig. Fysiek sukkelde ik tussen september en december met twee heftige verkoudheden die elk meer dan twee weken bleven hangen. Hierdoor liep ik dusdanige studieachterstand op, dat ik het vak volgend jaar opnieuw ga doen.

Vroeger had ik me letterlijk kapotgewerkt om het vak alsnog te halen, maar in het kader van “Leer Nou Eens Van Je Ervaringen” deed ik dat deze keer niet. En hoewel ik erken dat dat vooruitgang is, is het ook ontzettend demotiverend om meteen het eerste vak van je studie niet te halen. De neiging om de handdoek maar direct in de ring te gooien, is groot, zeker gezien de absolute nachtmerrie die mijn BA Engels was. Hoewel ik op dit moment met een kaakontsteking deal (waar ik uiteraard voor behandeld word), ga ik in januari proberen om het voltijdsvak te halen. Als dat ook niet lukt, dan heroverweeg ik mijn toekomstplannen. Voor de 8 miljoenste keer in mijn leven. Je zou van minder doodmoe worden.

Van schrijven kwam het afgelopen jaar niets. Ondanks dat ik er niet in geloof, lijd ik aan een flinke writer’s block. Zoals bekend is mijn relatie met schrijven moeizaam, en vraag ik me met grote regelmaat af “Why bother?” en overweeg ik alles wat met schrijven te maken heeft in de fik te steken. Dit gevoel is niet nieuw, dat had ik in mijn schoolkrantdagen in 1863 al, maar het komt altijd harder opzetten als ik me niet ok voel. In een crisis moet je echter nooit drastische beslissingen nemen, dus aanstaande vrijdag verschijnt, redelijk op tijd, de round up van december 2022.

6
Most commented posts

Deze maand – februari

donderdag, maart 7, 2019

Gelezen – Online Geef de daklozen maar weer de schuld: How the Homeless Ended Up Being ...

Interview met LP (dat ben ik!)

woensdag, januari 17, 2018

Toen ik als tiener in mijn Andy Warhol-fase voor het eerst het blad Interview te ...

Ik haat “Africa” van Toto

donderdag, april 5, 2018

Hai! Ik ben LP en ik heb een gruwelijke hekel aan het nummer “Africa” van ...