In tegenstelling tot wat sommigen na deze blogpost aannamen, ben ik niet gestopt met bloggen. Ik had slechts een klapper van een writer’s block en dat terwijl ik helemaal niet in writer’s block geloof. Althans, ik geloofde niet in writer’s block. Vroeger, toen ik ook niet geloofde dat ik ooit bijna een vol jaar voornamelijk thuis zou zitten vanwege een pandemie. Vroeger, toen ik ervan overtuigd was dat niemand die ik kende zich ooit zou aansluiten bij iemand als, en ik quote, “die feitenvrije fucker van Viruswaarheid met die bos cultural appropriation op z’n hoofd”, maar zoals we dat in het Amsterdams zeggen: here we are.
Het is niet dat ik niks te melden heb, integendeel. In normale omstandigheden neemt nadenken al een flink deel van mijn tijd in, maar nu ik 99% van de tijd thuis mijn tijd doorbreng met Willa, doe ik weinig anders meer. Ja, ik doe cursussen om mijn hersens niet volkomen te laten verweken wat nieuwe kennis en vaardigheden op te doen, ik werk noest door aan het boek dat ik niet wil schrijven en ik ruim wel eens wat uit en/of op, maar dat zijn nou niet echt gedachtenstoppende activiteiten. Dat nadenken gaat gewoon op een tweede spoor door. Genoeg te schrijven, zou je zo denken. Klopt, maar de praktische uitvoering daarvan is nogal complex.
Veel van wat ik overdenk, is namelijk niet voor publieke consumptie geschikt. Die dingen schrijf ik in mijn dagboek en die lees ik regelmatig door in de hoop er iets van te kunnen bakken dat ik met de wereld kan delen. Ik heb vooral veel vragen, zowel praktisch als over de menselijke aard, als over de wereld. Ik heb er maar een puntenlijstje van gemaakt:
- Wanneer krijg ik een prik?
- Waarom kan geen enkele zorgprofessional (nee, zelfs niet mijn super fancy mega-super-specialist in dat internationaal als hoogwaardig bekend staande niet nader te noemen academische ziekenhuis aan de rand van Amstelveen) me vertellen wanneer ik gevaccineerd word
- Waarom is iedereen het roerend met me eens dat dit volkomen ridicuul is en verandert er desondanks helemaal niks?
- Wordt de wereld ooit weer “normaal”?
- Wat is “normaal” eigenlijk?
- Waren mensen altijd al…zo, en heb ik iets gemist, en zo ja, wat dan?
- Gaan die vlagen van diepe, diepe haat die ik na een jaar pandemie voel jegens bepaalde medemensen met verpletterend onlogische opvattingen ooit weer voorbij?
- Hoe ben ik losgeraakt van het leven en hoe haak ik weer aan?
- In hoeverre kan ik de pandemie de schuld geven?
- In hoeverre is dat losraken iets wat al lang geleden begonnen is?
- Kan ik nog aanhaken?
- Wil ik nog wel aanhaken, en zo ja, op welke manier en onder welke voorwaarden?
- Want wie ben ik eigenlijk tegenwoordig en, heel belangrijk, waarom?
En dan zijn er natuurlijk ook nog De Levenskwesties als:
- Hoeveel parfum kan een mens hebben?
- Zal mijn kantoor ooit normaal betreedbaar zijn?
- Wanneer stop ik nou eindelijk eens met schrijven?
- Zijn de robots van Daft Punk nog wel vrienden?
- Hoe kwam Willa toch aan die wokkelvormige snorhaar?
- En de belangrijkste van allemaal (en dit is er eentje speciaal voor de mensen die mij al volgen sinds het jaar kruik): wat moet ik met mijn haar?
U krijgt wel een beeld, denk ik zo.
Omdat ik nogal moe word van al dat Denken en dat Schrijven in mijn Dagboek, heb ik besloten maar weer wat schrijverij de ether in te slingeren. Het grote voordeel van Schrijven voor Publiek is namelijk dat ik tot een mening kom. Het is net als met een muntje opgooien: dat werkt 100% omdat je 99,9% van de tijd, op het moment dat het muntje de lucht in gaat, denkt “Ik hoop dat het dit wordt”. En in de resterende tijd werkt het omdat het je dus geen reet kan schelen wat het wordt en de beslissing voor je gemaakt wordt, dus dan is je twijfel ook opgelost.
Dus in het kader van “Daag jezelf eens uit”, en ook een beetje om De Tijd Tot De Prik Mentaal Een Beetje Niet Compleet Geschift Door Te Komen, ga ik dan ook vanaf eh, nu drie keer per week een blogpost posten, totdat of de pandemie over is, of de wereld vergaat, of de map “Nog te plaatsen stukken” leeg is. Ik ben benieuwd wat er het eerst gebeurt.
6