Nu het er na 2 jaar behandelen eindelijk naar uitziet dat ik bijna volledig hersteld ben van mijn achillespeesontsteking, leek het me tijd om mijn ervaringsverhaal op te schrijven, voor het nut van het algemeen. Even een disclaimer: ik ben geen (sport)arts, geen fysiotherapeut en/of podotherapeut. Ieder lichaam is anders, en elk herstelproces is dan ook anders. Daarnaast is het zo, dat we niet alle factoren voor herstel kennen en daarom ook alle factoren voor herstel kunnen beïnvloeden: het is dan ook geen “eigen schuld, dikke (achillespees)bult” als je niet volledig herstelt. Het is een blessure waarvan bekend is dat het herstel echt jaren kan duren, en ik hoop dat mijn verhaal mensen die met dezelfde klacht kampen, wat moed kan geven.

In januari 2018 wandelde ik dagelijks een uur lang, en deed ik daarnaast 3 keer per week low impact aerobics in mijn woonkamer. Na een stevige “marcheer-en-zijstap”-sessie kreeg ik pijn in mijn achillespees, die na een dag rust weer wegtrok. Ik maakte mij er slechts licht zorgen over: ik was in mijn jeugd kunstschaatser en danseres, ik heb sinds mijn 8e altijd wel ergens pijn of een blessure gehad. De meeste pijnen gaan vanzelf over, is mijn ervaring. Mijn ervaring is ook dat de pijnen die niet overgaan, meestal langslepende blessures worden.

In de eerste weken leek het erop dat ik geluk had: de pijn zette niet echt door, en als ik maar voldoende rust nam, leek alles wel in orde. Op een gegeven moment echter, trok de bult op mijn pees niet meer weg. Sterker nog: waar het eerst de grootte van een erwt had, was het nu een paasei. In mei 2018 moest ik concluderen dat het nergens meer over ging: ik had constant hevige zeurende pijn, met af en toe scheuten. Ik kreupelde me naar mijn fysiotherapeut die me vertelde wat ik al wist: ik had een flinke achillespeesblessure, en het zou waarschijnlijk een langdurig traject worden.

We haalden alles uit de kast: stretchoefeningen, matig blijven bewegen, massage, kinesiotape (magisch spul!), en dry needling. Het herstel ging langzaam. Heel erg langzaam. Hele periodes bleef het “hangen”, dan ging het weer beter, dan weer wat slechter. Ik probeerde nog een nachtspalk die mijn achillespees zou moeten “rekken”, maar dat was geen succes. Mijn podotherapeut wist mijn later te vertellen dat niet zozeer aan de nachtspalk lag, maar aan mijn anatomie: blijkbaar kan een dergelijke spalk bij mijn type been geen rek op de achillespees bewerkstelligen. Weer wat geleerd.

Gedurende dit herstelproces deed ik mijn uiterste best om het positief te blijven inzien, en geduld te hebben. De pijn, en het grillige “het gaat beter, oh nee, het gaat weer slechter, het gaat nu weer beter, het blijft hangen, het gaat weer slechter”-verloop van mijn blessure maakten me echter flink wanhopig. Soms werd ik ’s nachts wakker van de pijn, en de ochtenden dat ik me hinkelend naar badkamer en keuken versleepte waren niet te tellen. Ik moest matig blijven bewegen, maar als je geen fiets en geen auto hebt en in Amsterdam woont, loop je al snel meer dan je lief is. Het dragen van wandelsteunkousen om druk en pijn door vocht te beperken, hielp een beetje. Ik ging door met stretchen, de fysiotherapeut ging door met behandelen, maar in september 2018 stagneerde het herstel dusdanig, dat ik besloot mijn heil te zoeken bij een sportarts.

In november 2018 vertelde de sportarts me wat ik, nogmaals, eigenlijk al wist: ik had een chronische achillespeesblessure met verkalkingen, ik had werkelijk alles gedaan om het herstel te bespoedigen, en er was nog maar 1 behandeling over: ShockWave therapie. Ik besloot hiervoor te gaan, en de eerste behandeling werd gepland voor eind november.

Bij ShockWave therapie worden met hoog-energetische geluidsgolven de verkalkingen in de pees als het ware stukgeslagen. Dat klinkt pijnlijk, en dat was het ook. Sterker nog, het was de meeste pijn die ik in mijn leven gehad heb: het voelde alsof er 4 minuten lang een botte spijker in het botvlies van mijn enkel geramd werd. De twee dagen na de behandeling mocht ik niet lopen, en de 12 dagen die daar op volgden mocht ik zo min mogelijk lopen. Over mijn ervaringen met lopen met een stok schreef ik hier een blogpost, en hier is een post over mijn ervaringen in het openbaar vervoer.

Begin januari, we zijn ondertussen in 2019, bleek bij evaluatie dat de ShockWave behandeling voldoende had geholpen, waarna ik de tweede en laatste behandeling onderging. Ook deze was, ondanks dat ik wist wat me te wachten stond, extreem pijnlijk. Het herstel van de tweede behandeling viel mij een beetje tegen, maar achteraf gezien waren mijn verwachtingen té hoog gespannen. Gezien de verbetering die behandeling 1 had bewerkstelligd, had ik gedacht er na behandeling 2 wel van af te zijn, en dat bleek niet het geval. Ik had nog steeds een – kleiner – paasei op mijn achillespees, en ik had nog steeds pijn.

De wanhoop maakte zich op dat moment dusdanig van mij meester dat ik serieus overwogen heb om mijn voet dan maar te laten amputeren. Google wist me al vlot te vertellen dat dat 1) niet kon en 2) het sowieso voor nóg meer issues zou zorgen, maar het geeft wel aan hoe diep ellendig ik me voelde. Wat wel mogelijk was, was een operatie waarbij de achillespees verwijderd wordt. Deze operatie heeft echter ingrijpende gevolgen voor de beweeglijkheid van de voet en daarmee ook de rest van je lichaam en conditie, en die is in mijn geval al niet zo best, dus dat leek mij ook geen goede oplossing voor de lange(re) termijn.

Mijn wanhoop werd niet gedeeld door de sportarts. Die was tevreden over het nu al bereikte resultaat en verzekerde me dat volledig herstel nog steeds binnen de mogelijkheden lag. Het was een kwestie van zowel doorgaan als afwachten: oefeningen doen, fysiotherapeutische behandeling, matig bewegen en me vooral verre houden van operaties en injecties. Wel kon ik de podotherapeute contacteren om te zien of er nog iets aangepast kon worden aan de reflexzolen die ik al had. Dat bleek inderdaad zo te zijn, en met mijn steunkous, fris aangepaste reflexzolen en stok in de handtas ging ik met hernieuwde moed vooruit.

Heel langzaam maar heel zeker werd in de maanden daarna de pijn minder, verplaatste de pijn en stijfheid zich naar andere plaatsen in mijn kuit (waarschijnlijk door de zoolaanpassing), en werd uiteindelijk ook het paasei op mijn achillespees kleiner. Ik hield bij op welke dagen ik pijn had, en hoewel ik af en toe plots een heel pijnlijke dag had, nam het totaal aantal pijnlijke dagen af. In begin 2020 realiseerde ik me dat ik al minstens 1 week achter elkaar geen pijn had gehad. Weer een poosje later zag ik dat het paasei weg was.

Op dit moment, meer dan 2 jaar nadat de blessure begon, lijkt mijn blessure vrijwel hersteld. Ik ben weer langzaam begonnen met het opvoeren van beweging, maar merk dat mijn been minder kan hebben dan vroeger, en sneller stijf wordt. Het feit dat ik geen 20 meer ben, zal daar natuurlijk ook van invloed op zijn. Feit is, dat ik er voorzichtig(er) mee moet omgaan. Mijn belangrijkste doel op dit moment is dan ook zorgen dat ik niet opnieuw een blessure oploop, niet in mijn achillespees maar ook niet op een andere plek. Voetje voor voetje, zal ik maar zeggen.